‘Cowboy Bebop’, maar dan vrolijker en vriendelijker

Cowboy Bebop is oorspronkelijk een Japanse space western animatieserie uit 1998, die tijdens 26 afleveringen en één film het leven van vier laconieke premiejagers en hun hond volgt. Ze proberen op een ruimteschip, de Bebop, hun obscure verleden te ontvluchten. Ze premiejagen wanneer ze honger hebben. De vier (van wie één technisch gezien 77 is, maar 54 jaar daarvan in een cryogene suspensie) geven om elkaar, maar echte vrienden zijn ze niet: hiervoor zouden ze eerst allemaal uitgebreid in therapie moeten gaan.

In de nieuwe liveactionversie van Netflix is het leven anders, vrolijker, vriendelijker. Showrunner André Nemec wilde een serie maken die ook oude fans zou verrassen. Helaas zijn niet alle verrassingen goed: Netflix’ Cowboy Bebop heeft geen goed uitgedacht verhaal, en dat de personages levendiger zijn, betekent niet dat ze beter zijn.

De animatieserie uit 1998 werd gekenmerkt door de neo-noirstijl – waarin de kleurrijke personages en ruimteschepen opvielen tegen donkere achtergronden –, door de soms aan absurdisme grenzende dark comedy, en door de strakke blues-jazzy soundtrack van componiste Yoko Kanno. Cowboy Bebop had een overkoepelend verhaal, soort van, maar de kracht van de reeks zat in de gelaagde personages die de protagonisten op hun avonturen ontmoetten, om wie we twintig minuten lang gingen geven, om ze daarna weer op hun planeten achter te laten. Niemand was echt gelukkig in het Bebop-universum en daar ging het niet om: deze animatieserie – of anime, zoals Japanse animatieseries heten – telde voornamelijk moreel ambigue personages. „You’re gonna carry that weight”, zo las de allerlaatste zin in de serie, en als er een les was, dan was het deze: het leven, hoe het ook is, hoe pijnlijk, of absurd, of tragisch het ook kan zijn, moet je voor altijd dragen. Cowboy Bebop, geschreven door Keiko Nobumoto, was de eerste anime in de programmering voor volwassenen van het Amerikaanse Cartoon Network en wordt niet voor niets, twintig jaar later, gerekend tot de beste animes aller tijden.

Teleurstellend voorproefje

Zo lovend kan men niet zijn over de Netflix liveaction. In de eerste aflevering wordt er uitgezoomd: je ziet de Bebop in de ruimte; er zijn sterren, planeten, ruimteschepen, satellieten, met de jazz-soundtrack, weer door Yoko Kanno, op de achtergrond. Daar zou je langer naar willen kijken. Niet alleen omdat het visueel erg geslaagd is, net als de rest van de serie, maar omdat je even kunt uitademen na het chaotische begin. De eerste scène, een schietpartij in een casino – Watanabe Casino, vernoemd naar de oorspronkelijke regisseur Shinichirō Watanabe – geeft namelijk een teleurstellend voorproefje van de rest van de serie: overdreven geacteerd, slechte oneliners, excessief gebruik van slow-motion tijdens de gevechtsscènes.

John Cho (49) vertolkt in een te coole versie van Spike Spiegel de hoofdrol. Mustafa Shakir (45) geeft nog de meest acurate vertolking van de serie, als Jet Black, Spiegels compagnon en kapitein van de Bebop. Cho en Shakir zijn goede acteurs die niet zo goed met elkaar samen spelen. Al snel blijkt dat het hun schuld niet is: met een zwak scenario kun je zelden schitteren. Show, don’t tell is schrijver Christopher Yolks motto niet, en dat zorgt voor herhalingen en voor dialogen die worden onderbroken door onnodige flashbacks, wanneer het hoofdpersonage over zijn ex praat. De makers vertellen ons om wie we moeten geven en wanneer – als er emotionele muziek wordt afgespeeld. Maar waarom weten we niet. Je vraagt je af of de makers het zelf weten.

Zwakke bijrollen

Wanneer de makers de oorspronkelijke personages en verhaal loslaten en echt gaan voor een eigen invulling van het verhaal – en soms zelfs een geheel nieuw verhaal – is de serie op haar best. In de tweede helft van het seizoen lukt het Cowboy Bebop soms om ons te laten voelen, al is het doordat acteurs Cho, Shakir en Daniella Pineda, die Faye Valentine vertolkt, elkaar steeds beter aanvoelen en aanvullen. Ze maken zich de personages meer eigen en worden grappiger, geloofwaardiger. Hetzelfde kan niet gezegd worden van de zwakke bijrollen Julia (de ex, om wie we moeten geven) en Vicious (de echtgenoot van de ex, die we moeten haten).

Wat Netflix’ Cowboy Bebop wil vertellen, blijft zelfs na negen uur onduidelijk. En waarom je de serie moet zien ook. In de tweede helft van het seizoen is het verhaal van drie sarcastische vrienden, die toevallig dezelfde namen hebben als geheel andere personages uit een bekroonde anime uit de jaren negentig, best entertainend genoeg om naar te kijken. Maar diep wordt het nooit.