Uitstekend Italiaans eten mét cocktailbar: hier ga je echt uit

Het is te hopen dat in het imposante hoekpand waarin Volare huist niet de klad zit. We kennen het als Fa. Speijkervet, vervolgens werd het cocktailbar Partisan, toen hoopte men mee te kunnen zeilen op het postume succes van de getormenteerde kunstenares Frida Kahlo (Mexicaans restaurant Frida) en sinds kort zit Volare erin, een Italiaan.

Volare is niet zomaar een Italiaan, het probeert uitgaan, eten en drinken te verenigen en dus is er meteen bij binnenkomst een cocktailbar, genaamd Bomboloni’s, waar je alvast een apéro drinkt. Wij bestellen een gin-tonic (9,95) en een dry martini on the rocks, stirred (10,-) en ja, de spanning van wat-gaat-deze-avond-ons-brengen loopt meteen op. Misschien heeft dat ook een beetje te maken met de aardige, knappe en servicegerichte jongens die onze cocktails mixen, het personeel van Volare is voor Amsterdamse begrippen zeer kundig.

Eenmaal aan tafel zet de service door; alsof we de sterren zijn van een avondvullende show zoeven de mannen en vrouwen om ons heen. We waren bijna vergeten hoe het óók kan. Het interieur – gedempt licht, zachte kleuren, veelal houten meubels en persoonlijke kunstwerken aan de muur – valt als een warme jas om ons heen. Bij bestudering van de kaart valt op dat het net lijkt of de helft van het menu er is afgevallen. Er zijn volop antipasti (voorgerechten) en ook aan primi geen gebrek (pasta, risotto), maar aan secondi doen ze hier niet, misschien is dat voor deze zaak net iets te klassiek. De keuken wordt trouwens wél bestierd door twee Italiaanse chefs, uit Lombardije en Veneto, en dat is ongetwijfeld de sleutel tot het prille succes van Volare: ze kunnen goed koken!

Dat blijkt meteen uit de drie voorgerechten die we delen: Trevisano salade (8,-), vitello tonnato (9,-) en gegrilde octopus (12,-). Trevisano verwijst naar de sla, een stevige paarse lofsoort, knapperig en met veel smaak, temeer omdat er walnoten, milde gorgonzola en taralli, kleine Italiaanse zoute biscuitjes, doorheen gehusseld zijn. De vitello, dungesneden kalfsvlees als ware het rosbief, is mooi rosé en komt met een zachtgekookt kwarteleitje, gefrituurde kappertjes – het haalt iets van het zure weg en is lekker krokant – en fijngedraaide tonnato, tonijnsaus. De octopus is een fors stuk, goed gegaard en bestrooid met gerookte paprika (veel smaak) en een puree van pastinaak en groene olie: uitstekend!

Onze tweede gang bestaat uit gnocchi met gestoofd wildzwijn (16,-) en een pizzette testa di zucca (9,-), een kleine pizza (er zijn ook grote) met pompoencrème, buffelmozzarella en scamorza affumicata. Het wildzwijnvlees is goed droog gestoofd, het doet een beetje aan rendang denken, heeft zoet en zuur tegelijk en smaakt formidabel. Er komt een glas barbera uit de Piemonte bij (5,50) die uitstekend dienst doet, want aangenaam zacht en soepel is en nu eens niet te hoog in de zuren. De pizzette heeft fluffy deeg dat aan de randen opbolt, lekker luchtig dus, en is belegd met zachtzoete pompoencrème en buffelmozzarella, smaken die een beetje wegvallen door het dominante van de gerookte koekaas scamorza. Warm, hartig en optimaal troostend is dit deeghapje wel, zeker nu we er een stevige grillo uit Sicilië (7,50) bij drinken; de wijnkaart is dik in orde.

De dessertkaart laten we links liggen, ook al lonken de bordjes tiramisu, citroentaart en de liquid desserts in de vorm van limoncello. De clientèle, veel twintigers en dertigers, neemt straks ongetwijfeld nog een afzakkertje, maar paps en mams keren keurig huiswaarts. Als je een goed gesprek wil voeren over je huwelijk, kun je deze plek beter vermijden, want de muziek is luid en de stemming opgewekt en feestelijk. Bij Volare ga je uit en neem je een lekker drankje of meer en ja, je kunt er óók meer dan prima eten.

PS: Nu we vroeg uit eten moeten: Volare is op zaterdag en zondag ook open voor de lunch.

Recensent en journalist Petra Possel test wekelijks een restaurant in en om Amsterdam.