Bevrijdend theater over hokjesdenken op het schoolplein

In de pauze zinderen de gebruikelijke basisschooldrama’s over het plein: vriendschappen worden bij de vleet ontbonden en hersteld, de een wordt heimelijk verliefd op de ander, die daar dus weer van alles van moet vinden en ondertussen worden de meisjes gegrepen door de jongens in het dagelijkse potje ‘jongens pakken de meisjes’. Ze brullen hun overwinningslied: „No time for meisjes, ’cause we are the jongens!”

Te midden van al dat weldadig schoolpleingeweld valt Zoë (‘de onstuimige’) er steeds net een beetje buiten. Ze is lekker lomp, dol op kontje-slap en vieze grapjes. Als Zoë bij haar vriendinnen is, moet ze zichzelf voortdurend enigszins herstellen.

Als een van de jongens het etui van Dominique steelt, bedenken de meisjes een missie: Zoë verkleedt zich als jongen en infiltreert bij de vriendenclub. De metamorfose gaat haar goed af en ze blendt meteen in. Al is ze ook daar een aparte verschijning: welke jongen wil er nu over zijn gevoel praten of een vriend even stevig vastpakken?

In de regie van Belle van Heerikhuizen is Meisjes pakken de jongens energiek, vrolijk en doorspekt met grootse emoties: alles is immers even belangrijk en noodlottig op het schoolplein. Een gejatte etui staat gelijk aan geen huiswerk meer kunnen maken, dus van school worden gestuurd, verhuizen en vrienden kwijtraken. Maar achter dergelijke herkenbare, flinterdunne kindercatastrofes, verhult schrijver Tjeerd Posthuma eigenlijk een ander, wezenlijker verhaal: dat van een steeds meer verwarde Zoë, die niet meer weet waar ze bijhoort. Ze voelt zich niet thuis bij de jongens, en niet bij de meisjes.

Lees ook dit interview met Belle van Heerikhuizen: ‘Op mijn achtste wilde ik heel graag een jongetje zijn’

Kim Karssen is als Zoë een fascinerend soort ongeleid theaterprojectiel. Met hoog opgetrokken schouders en norse blik, banjert ze hoekig over de speelvloer. Maar als ze later met ontluikende zelfhaat niet weet wat ze met zichzelf aanmoet, is dat onverwacht ontroerend.

De andere acteurs (Minne Koole, Nancy Masaba en Keanu Visscher) spelen alle drie zowel jongens als meisjes – wat mooi resoneert bij de uiteindelijke boodschap van deze voorstelling: de verschillen hoeven helemaal niet groot te zijn, veel typische jongens- of meisjesdingen zijn ook maar een keer bedacht. Die fluïde benadering komt ook terug in het kostuumontwerp van Esmee Thomassen, waarin de verschillen gaandeweg steeds meer worden losgelaten.

Door de hoge energie en het vrolijke, gulle spel laat Meisjes pakken de jongens vooral zien hoe leuk het is om minder rigide met hokjes om te gaan. Resultaat is een zeer bevrijdend uurtje feelgood-theater.

https://youtu.be/nmvmKTumrNg