Als voormalig hoofd BHV van een organisatie in de basismetaal ben ik redelijk gewend om te gaan met calamiteiten. Dus als de fietser voor mij op de rotonde wordt aangereden, ga ik bijna automatisch in mijn rol. Ik laat de weg blokkeren, kniel bij het slachtoffer, achterhaal de ernst van zijn verwondingen, stel hem wat gerust en zorg dat de ambulancedienst wordt gewaarschuwd. Dan verschijnt naast mij een dame in het uniform van een thuiszorgorganisatie. Ze kijkt me fel aan en zegt: „Ik zag ’m het eerst, het is mijn slachtoffer”. En tegen de jongen op de grond: „Luister maar niet naar meneer”.
Lezers zijn de auteurs van deze rubriek. Een Ikje is een persoonlijke ervaring of anekdote in maximaal 120 woorden. Insturen via ik@nrc.nl
Een versie van
dit artikel
verscheen ook in
NRC Handelsblad
van 15 november 2021