Vijftig jaar vrouwenvoetbal is mooi genoeg geweest

Het Nederlandse vrouwenvoetbal zag dit weekend Sara, al kan dat ook Abraham zijn geweest want voetbal is geen vrouwelijk woord, het is onzijdig. Waarschijnlijk zag het vrouwenvoetbal een genderfluïde bijbels persoon, kom je toch snel uit bij god. Lang verhaal kort: het vrouwenvoetbal in Nederland werd dit weekend vijftig. In 1971 kon de KNVB het zogenoemde damesvoetbal niet langer verbieden en erkende het.

Bij Paris Saint-Germain zagen we afgelopen week wat een slecht idee dat is geweest. Vrouwen zijn kennelijk grenzeloos competitieve, gewetenloze wezens die voor de veiligheid van iedereen beter nooit een voetbalveld kunnen betreden. Ik begrijp nu ook waarom ze ons sinds ongeveer het holoceen, in zo’n beetje alle culturen, nauwelijks lieten deelnemen aan groepsactiviteiten buiten de omheining, helemaal wanneer er wapens in het spel waren.

Als vrouwenvoetballiefhebber zag ik mij tot deze draai gedwongen na de arrestatie van middenvelder Aminata Diallo. Die wordt ervan verdacht haar teamgenoot Kheira Hamraoui te hebben laten aftuigen. Officieel is Diallo niet beschuldigd, wel werd ze meegenomen voor verhoor. Het is ook wel merkwaardig dat een vrouw, Hamraoui in dit geval, uit een auto wordt getrokken, met staven op handen en benen wordt geslagen en de belagers vertrekken zonder iets te jatten of haar zelfs maar aan te randen. Merkwaardig is ook dat de vrouw achter het stuur, Aminata Diallo, tijdens de aanval alleen maar werd vastgehouden.

Na het verhoor mocht Diallo naar huis. De rechercheur moet meteen ‘Tonya Harding,’ hebben gegoogled, de kunstschaatsster die in 1994 betrokken bleek bij een aanslag op haar rivales knie. Met opgefriste kennis keek de rechercheur naar wie er in het Franse vrouwenvoetbal op de bank verpietert zolang Hamraoui speelt. Zowel bij PSG als bij het nationale elftal, zit daar Aminata Diallo, de kunstschaatsen weggemoffeld onder een voetbaltas.

Als Diallo schuldig blijkt, gedraagt de speelster in het vrouwenvoetbal zich als de hooligan en is niet te voorspellen waar onze hooligans toe in staat zullen zijn als ze eenmaal verschijnen. Vooralsnog zitten op de vrouwenvoetbaltribunes veel gezinnen, kinderen en feministen, maar dat gaat geheid veranderen naarmate de sport groeit.

Ooit zal, terwijl op het veld afgetrainde vrouwen sprinten, kappen en snoeihard schieten, de eerste ketting in een vak tevoorschijn worden getrokken, zal de eerste tand bebloed een mond uit gieren en zal de eerste zelfgemaakte vuurwerkbom onuitwisbare sporen nalaten in gehoorgangen. Ooit zullen de eerste vrouwenvoetbalfans Canta’s het kanaal in flikkeren, bushokjes tot puzzel rossen en stadions herinrichten. Tot zover zou alles normaal zijn, maar kennelijk zijn vrouwen niet normaal. Ik herhaal: bij ons gedraagt de speler zich als de hooligan. We kunnen de geest beter in de fles stoppen, snel, nu, voor hij groter wordt.

Zondagmiddag won FC Twente in de Grolsch Veste met tien vrouwen met 3-2 van Ajax. De KNVB vierde nog steeds het vijftigjarig bestaan van het vrouwenvoetbal. Om negen uur speelt PSG tegen aartsrivaal Olympique Lyonnais. Al met al een mooie dag om al die voetbalsters te vangen en weer achter slot en grendel te zetten. Vijftig jaar is mooi genoeg geweest. We mogen blij zijn dat we het hebben overleefd.