Na een schouderbreuk kan Jeffrey Herlings tóch wereldkampioen worden

Het wordt oorlog deze woensdag, als het aan Jeffrey Herlings (27) ligt. In zandsporen half zo diep als loopgraven en met meer dan honderd kilo zware motoren als mechanische rossen, is het circuit van het Noord-Italiaanse stadje Mantua het toneel van de laatste twee wedstrijden in de MXGP, de koningsklasse van de motorcross.

De ontknoping van het seizoen is in jaren niet zo spannend geweest. Slechts drie punten is het verschil tussen klassementsleider Romain Febvre uit Frankrijk en Herlings. Op twaalf punten achterstand maakt ook titelverdediger Tim Gajser uit Slovenië nog een kleine kans. In beide races, waarvan de eerste ‘s middags om 12.15 uur begint, zijn maximaal 25 punten te verdienen.

Twee keer winnen betekent voor Herlings een herkroning tot wereldkampioen, nadat hij eerder al vier keer de beste was. Een obsessie, want voor de Brabander telt alleen winnen. Zoals hij zelf eens zei: tweede worden maakt je de eerste verliezer. Vandaar dat hij deze week op Instagram schreef, nadat hij zondag de 98ste grand prix van zijn carrière won: „The war is about to start.”

Brute pech

Maar stel nou dat Herlings niet wint, dan is het seizoen tóch niet mislukt, zegt sportdirecteur Joël Smets van motorfabrikant KTM, het team waar Herlings voor rijdt. „Ook al is het verschil tussen de nummer één en twee in de sport immens, hij heeft dan toch een goed seizoen gereden en het maximale uit de omstandigheden gehaald.”

Lees ook: een profiel van Jeffrey Herlings uit 2019, over het ‘monster op de motor’

Smets doelt op de grand prix van Nederland, een paar maanden terug in Oss. In de eerste manche is Herlings daar net enkele honderden meters onderweg, als van achter opeens de motor van de Italiaan Ivo Monticelli op zijn linkerschouder landt.

Een ongelukkig race-incident waarbij Herlings zijn linkerschouderblad breekt. Met tranen in zijn ogen van de pijn rijdt hij de race uit, én wint, maar de drie wedstrijden erna staat hij ernaast en moet hij toezien hoe zijn concurrenten punten scoren.

„Brute pech”, zegt Smets, want zijn pupil presteerde in zijn ogen dit seizoen eindelijk eens regelmatig. In het verleden was het voor Herlings vaak alles of niks. De wereldtitel óf langs de kant met een blessure. In 2012 en 2013 won hij de wereldtitel in de een-na-hoogste klasse, de MX2, om twee zeker lijkende titels in de jaren erna mis te lopen door achtereenvolgens een beenbreuk en een heup uit de kom. In 2016 won hij opnieuw de MX2-wereldtitel om het jaar erna als tweede te eindigen in de koningsklasse, nadat een handbreuk hem het begin van het seizoen deed missen.

2018 was tot nu toe zijn meest dominante jaar, waarin Herlings zeventien van de twintig grand prix won op weg naar de eerste Nederlandse wereldtitel in de MXGP. Maar de laatste twee seizoenen had hij weer te vaak blessures om mee te kunnen doen om het kampioenschap. Het verleidde Herlings in een interview eerder dit jaar tot zichzelf „de Arjen Robben van de motorcross” te noemen.

Slimmer rijden

„Hij is al jaren de snelste van allemaal”, zegt Smets, „maar als je wereldkampioen wil worden moet je de snel en regelmatig zijn. In het verleden reed hij vaak te enthousiast en maakte hij inschattingsfouten.” Het heeft ertoe geleid dat Herlings wel al 98 grand prix gewonnen heeft, slechts drie minder dan recordhouder Stefan Everts. Maar waar de Belg tien wereldtitels heeft gewonnen, pakte Herlings er maar vier.

Daarom had Herlings dit jaar besloten slimmer te rijden, minder risico’s te nemen. Hij is daarin volwassener geworden, zegt zijn vader Peter Herlings. „Hij heeft het dit seizoen echt anders aangepakt. Hij wil niet te vlug winnen maar kiest beter zijn momenten uit.” Herlings maakt de fouten die hij vroeger maakte nu niet meer, zegt ook Smets, die ervan overtuigd is dat als Herlings niet was aangereden door een vliegende motor, „hij afgelopen zondag al kampioen was geweest”.

Hij wil niet te vlug winnen maar kiest beter zijn momenten uit

Vader Peter Herlings

Dat Herlings desondanks nog in de race is voor de titel, is een „grootse prestatie”, zegt Ruben Tureluren, al meer dan tien jaar zijn persoonlijke monteur en vertrouwenspersoon. „Als je na die crash in Oss had gezegd dat we in de laatste race nog zouden meedoen om het kampioenschap, dan hadden we daarvoor getekend.”

Nu het zover is, is het zaak om rustig te blijven, de druk niet de overhand te laten krijgen. Want hoewel Herlings niet snel gestresst raakt, is deze ontknoping van het seizoen ook voor hem nieuw, zegt vader Peter. „Het is zo close, en hij wil zo graag, hiermee wil hij de afgelopen twee jaar wegspoelen.”

Herlings heeft dinsdag nog flink getraind op het parcours waarop hij in het voordeel zou moeten zijn ten opzichte van de concurrentie, omdat het met de droge, zachte zandgrond veel lijkt op de circuits waarop de Nederlander heeft leren crossen. „Jeffrey kennende kun je hem beter bezig houden dan hem in het hotel tegen de muren op te laten lopen”, zegt Tureluren, die weet dat een beetje afleiding niet deert, want zodra Herlings zijn helm opzet is de wedstrijdfocus er.

De twee wedstrijden van woensdag, „veldslagen” zoals Smets ze omschrijft, zullen door Herlings met een eenvoudige strategie benaderd worden: aanvallen zoals hij in zijn beste jaren heeft gedaan.

Hij zal wel moeten, zegt Smets. „Aanvallen is in onze sport nou eenmaal de beste verdediging, de race controleren is veel lastiger. Gelukkig ligt dat Jeffrey wel.”