Controle op QR-code bij het zwembad leidt tot wrevel

Heel even kijkt Anita Jonker over haar leesbril. „Het zijn niet onze regels, meneer. Maar we houden ons er wel aan.” De ervaren zwemjuf staat zaterdagmiddag bij de toegangsdeur van zwembad Loos in Heiloo en weigert een vader zonder QR-code de toegang. De man keert zich boos om. Ondertussen aait Jonker een jochie over zijn bol dat door een andere ouder is afgezet voor de zwemles. „Vergeet je niet je handen te ontsmetten?” Het kereltje drukt braaf op het pompje met handgel en smeert het spul vervolgens in zijn haar.

Het voorval ontgaat Jonker, die behalve voor de zwemles op zaterdag, de eerste dag dat de aangescherpte coronamaatregelen van kracht zijn ook verantwoordelijk is voor het deurbeleid van het kleine privézwembad. Volwassenen zijn alleen met een QR-code welkom. Op een whiteboard hebben Jonker en haar collega’s voor de duidelijkheid de huisregels opgeschreven. De eerste: „Er mogen drie ouders mee naar binnen als begeleider om ALLE kinderen te helpen!”

De overige ouders wachten buiten op hun kroost, onder wie de man zonder QR-code. „Het beleid is volkomen belachelijk!”, zegt hij. Zijn naam wil hij niet vertellen want dat is precies wat de overheid wil: alles van mensen weten „zodat ze iedereen in de gaten kunnen houden”.

Hondsberoerd

Een coronaontkenner is hij niet, benadrukt hij. Hij heeft collega’s in de bouw die ziek zijn geweest en daarna volledig zijn hersteld. Hét bewijs volgens hem dat het een onschuldig virus is voor fitte mensen. „Ik vertrouw op mijn immuunsysteem.” Een vaccin gaat hij „sowieso” niet nemen. „Je neemt toch ook niet alvast een chemokuur omdat je ooit kanker krijgt?” Een moeder die net haar dochter heeft opgehaald, hoort het hem zeggen en loopt met een grote boog en een verbaasde blik om de 44-jarige bouwvakker heen.

Matthijs Ranzijn (40) niet. Zijn kind ligt ook binnen in het water. Hij heeft het verhaal met interesse aangehoord. Ranzijn werd zelf geveld door corona. „Een week lang voelde ik me hondsberoerd, kreeg nauwelijks lucht. Toen ik daarna voor het eerst de trap opliep, moest ik gaan zitten om bij te komen.” Toch nam ook hij geen vaccin. „Ik denk dat ik zelf voldoende weerstand heb opgebouwd.” Dat hij daardoor nu zijn kind niet kan helpen omkleden en zien zwemmen, neemt hij op de koop toe. „Ik laat me niet dwingen.”

Dat Anita Jonker en haar collega’s de regels van de overheid strikt naleven, neemt hij ze niet kwalijk. „Zij zijn het probleem niet.” Daar denkt de bouwvakker anders over. „Ik laat me niet tegenhouden,” zegt hij gedecideerd. Met een mondkapje op baant hij zich een weg naar de kleedkamer zodra de les is afgelopen. Vijf minuten later komt hij met zijn zoon naar buiten. „Ik denk dat er straks meer doden zijn gevallen door het vaccin dan door het virus,” zegt hij terwijl hij zijn fiets van het slot haalt. De natte haren van zijn 6-jarige zoon wapperen in de koude herfstwind. Tegen de verslaggever: „Of denk jij nog dat de herseninfarcten en hartaanvallen waarover je nu overal hoort toeval zijn?”

Minder druk

De medewerkers van zwembad De Witte Brug in het nabijgelegen Castricum ontmoeten zaterdag meer begrip voor de aangescherpte maatregelen. Dat wil zeggen: bij de mensen die wel komen zwemmen want het is „opvallend rustig”, vertellen de pauzerende zwemleraren. Waar er normaliter zo’n 75 mensen komen voor het gezinszwemmen zijn er vandaag hooguit 25. „Jammer maar het is niet anders,” zegt manager Herman Rijsdijk. „Ik sta volledig achter de huidige maatregelen.” De vier mensen die vandaag zonder QR-code naar binnen wilden bij hem, wees hij „resoluut” de deur.

Het zijn mensen als Rijsdijk op wie de Nijmeegse burgemeester en voorzitter van het Veiligheidsberaad Hubert Bruls doelt als hij ’s avonds in Nieuwsuur zegt: „Het is even wennen, de nieuwe regels, maar ik heb de indruk dat iedereen door het oplopen van het aantal besmettingen er van doordrongen is: het is dit of nog ernstigere maatregelen.”

Lees ook: werkt het coronatoegangsbewijs tegen besmettingen?

Beveiliger bij iedere sporthal

Het grootste probleem van de huidige maatregelen, is ook de ervaring bij hockeyvereniging MHC Castricum, is de uitvoering ervan. Vrijwilligers zonder enige bevoegdheid worden in een positie gebracht waarin ze moeten optreden. „Wat is jouw recht om mij te controleren?”, krijgen ze dan te horen, zegt voorzitter Simon Kornblum bij de toegangsdeur van het clubhuis. „Dat is heel vervelend.”

Sommige gemeenten werken aan een oplossing. Zo regelt en betaalt de gemeente Amsterdam vanaf maandag voor iedere sporthal een beveiliger die toeziet op de naleving van de maatregelen. Tot opluchting van de barman van de hoofdstedelijke Apollohal, die zaterdagavond die taak op zich heeft genomen. „Wat een gedoe,” verzucht hij. Dat de bezoekers hem na het scannen van de QR-code een voor een moeten vertellen welke naam er op hun legitimatiebewijs staat, bevordert de doorstroming niet. „Sorry,” zegt de barman verontschuldigend. „Het kan niet anders. Ik kan die kleine letters niet lezen.” Hij blijkt zijn leesbril te zijn vergeten.