Op zoek naar zijn overleden vader vindt Joel het leven bij voetbalclub Wartburgia

De zussen spreiden folders uit op de grond van het smoezelige appartement. De opgezette parkiet is op de kast gezet, de oude beeldbuis is naar binnen gesjouwd. Het zijn bevreemdende beelden, zo aan het begin van Alleen met jenever (BNNVARA), de documentaire die Kelly Klingenberg met regisseur Hetty Nietsch maakte over haar vijf jaar geleden overleden vader.

Hij had zich doodgedronken in eenzaamheid en werd pas gevonden toen de buren over stank begonnen te klagen. De agenten hadden behalve het lichaam een enorme berg eierschalen gevonden. Nergens was er een teken dat die eieren voor consumptie ook gekookt of gebakken waren.

Voor de film besloot Kelly de verwaarloosde woning van haar vader tijdelijk na te maken, zij het zonder de afvalbergen waartussen Geert-Jan de laatste jaren leefde. Ze ontvangt daar familie en vrienden van haar vader. Er ontvouwt zich een tragisch verhaal van iemand die al jong aan zichzelf probeerde te ontsnappen. Bij de ochtendkoffie nam hij al twee glaasjes jenever – een man die altijd dronk maar nooit dronken was. En die na een laatste hartversterkertje met 150 kilometer per uur zijn drie dochters naar hun moeder reed.

Een man ook die probeerde te ontsnappen aan de mensen die van hem hielden. Kelly komt er in de gesprekken voor Alleen met jenever achter dat niet alleen zij, maar ook andere familieleden en hulpverleners haar vader probeerden bij te staan, hem geld leenden en vruchteloos op een dichte deur stonden te bonzen. Zijn oude moeder klom zelfs vanaf het buurbalkon naar het zijne om te zien of hij thuis was.

Met kleine brokjes krijgt Kelly ook te horen wat er leuk was aan haar vader: hij was een hartelijke, intelligente en geestige man, vol verhalen en plannen. Maar steeds breekt de tragiek door de verhalen, bijvoorbeeld als een collega-vrijwilliger in het buurthuis zegt: „Hij kwam, zag en verloor.” De ene cafévriend die voor de crematie van Zutphen naar Arnhem is komen fietsen zegt net iets te snel „nee” als Kelly hem vraagt of haar vader eenzaam was.

Vatersuche

Alleen met jenever was niet de enige Vatersuche van de maandagavond. In Spoorloos (KRO-NCRV) was Joel op zoek naar zijn biologische vader. Zijn stiefvader had geen idee, zijn moeder was inmiddels te vergeetachtig om er iets over te kunnen zeggen. De zoektocht leidde naar Gerrie, die volgens zijn twee andere kinderen een groot charmeur was geweest. Hij bleek vijf jaar geleden gestorven. Het spoor liep dus dood, maar zelden werd er zoveel leven aangetroffen aan het eind van een doodlopend spoor.

Dat was vooral te danken aan het veteranenteam van de Amsterdamse voetbalclub Wartburgia, waar Gerrie vijfentwintig jaar speelde. Ze wezen het doel aan waarin hij voor het laatst had gescoord. Gebogen zittend op hun kleedkamerbankjes vertelden ze hoe hij ineens onverklaarbaar was vermagerd. Terwijl hij toch „een goede eter en drinker” was – een formulering waarbij ik aan Gerries eenzame bijna-naamgenoot Geert-Jan moest denken. Toen het einde naderde, was er een groot afscheidsfeest geweest op de club: ze hadden hem in een stoel gezet bij de bar, schuin onder het bord ‘Sneuvelhoek’. Zijn as was uitgestrooid onder een magnolia naast veld 2.

Nu Spoorloos vijf jaar later was komen vertellen dat Gerrie een zoon had waar hij zelf niets van wist, hadden de mannen hun felrode Wartburgiashirts aangetrokken. Ze kwamen het veld op gestiefeld om de zoon het oude voetbalshirt van zijn vader te geven. Joel werd meegenomen naar de magnolia. „Hij zou moeten bloeien nu”, zei een van de mannen. „Maar de as van je vader ligt eronder, dus hij doet het niet best.” Vast, maar je kon je niet aan de indruk onttrekken dat Gerrie in elfvoud om zijn verloren zoon heen stond, vuurrood bloeiend.