Moretti vertilt zich aan ensemble-film

Tre Piani (‘Drie verdiepingen’) begint spectaculair. Een auto rijdt met gierende banden een straat binnen. Hij mist een hoogzwangere dame, maar rijdt een andere vrouw omver en knalt de benedenverdieping van een flatgebouw in.

Daarna gaat de film van Nanni Moretti, die in 2001 in Cannes de Gouden Palm won voor La stanza del figlio, verder met de levens van de mensen in deze flat. En die zijn behoorlijk complex en worden overheerst door soms weinig genuanceerde mannelijke personages die altijd hun zin doordrijven.

Zo blijkt de chauffeur van de auto de zoon van twee rechters die op de tweede verdieping wonen. Hij is een ongeleid projectiel, al lijkt zijn destructieve gedrag mogelijk een oorsprong te hebben bij de weinig liefdevolle houding tegenover hem van zijn vader. Op de begane grond leeft een stel dat verwikkeld raakt in een conflict met hun buren, nadat de hypocriete echtgenoot overtuigd raakt dat hun dementerende buurman zijn dochter iets heeft aangedaan. En ook de hoogzwangere vrouw uit de openingsscènes verblijft in het gebouw. Zij blijkt getrouwd met een man die er zelden is en verwikkeld blijkt te zijn in een jarenlange vete met zijn criminele broer. Is het de afwezigheid van haar man, of vooral genetische aanleg die ervoor zorgt dat deze jonge moeder psychische problemen krijgt?

Lees ook dit profiel van Nanni Moretti uit 2015: ‘Moretti, filmer van klein drama’

Het is erg veel, te veel. En vanaf het eerste moment blijkt dat een cruciaal manco van de film. Zo wordt bijvoorbeeld de aangereden vrouw die in de openingsmomenten sterft, gereduceerd tot een element in de rechtszaak tegen de zoon van de twee rechters. Af en toe duikt haar echtgenoot op, maar er lijkt simpelweg te weinig tijd om echt aandacht aan haar te besteden. Ook talloze andere, schijnbaar cruciale, plotwendingen en personages worden kort door de bocht behandeld en in een ijltempo afgedaan. Dat zorgt ervoor dat het de kijker weinig kan schelen hoe al deze huiselijke drama’s aflopen. Pas echt langdradig wordt het als de film ook nog eens tweemaal een tijdsprong maakt om te tonen hoe het vijf jaar later met de bewoners gaat.