Gustave Eiffel in een keukenmeidenroman

Waar slaat ouderwets om in oubollig? Bij Eiffel, waar ingenieur-industrieel Gustave Eiffel zijn stalen kolos van 300 meter opricht voor de wereldtentoonstelling van 1889 gebeurt dat zo rond de tweede flashback.

We zagen weduwnaar Eiffel al huiveren toen hij de mooie Adrienne ontmoette op een soiree. In flashbacks bloeit de liefde kitscherig op, terwijl Eiffel in het heden worstelt met geldschieters, arbeiders en pers. De jonge Adrienne werpt zich in een rivier om de aandacht van Eiffel te trekken, volgt fraaie slowmotion onder water, Adrienne die zich snikkend laat nemen voor het haardvuur en overal sfeervolle petroleumlampen. De tragedie slaat vervolgens nogal grotesk toe, en dus inspireert het weerzien de oudere Eiffel twintig jaar later tot zijn stalen toren.

Een gemiste kans, deze uit de lucht gegrepen keukenmeidenroman. Over ‘staaltovenaar’ Eiffel valt veel boeiends te melden, Eiffel beperkt zich tot Gallische filmclichés in een banaal, stoffig en infantiel melodrama.