Ester Bal uit Den Bosch

Het nieuws: Een vrouw uit Den Bosch vermoordde haar halfzus met een mes, filmde dat en verspreidde de beelden, dat is zondagmiddag de laatste stand van zaken. De politie riep op om het filmpje niet verder te verspreiden. Zou het misschien aan Den Bosch liggen?

De beruchte Graafsewijk, en wat te denken van de avondklokrellen toen de stad eerst in elkaar werd geslagen door haar inwoners en de burgemeester de sleutels van de stad de dag erna vrolijk aan de hooligans van Vak M gaf. En goedbeschouwd is die zo befaamde Bossche bol natuurlijk ook geen normaal gebakje.

Ik ken daar inmiddels drie mensen, onder wie Ester Bal, persvoorlichter van FC Den Bosch, maar vooral de ex-persvoorlichter van Vitesse, en haar vriend Robbie, een bestuurslid van FC Den Bosch met wie ze er inmiddels samenwoont. Ik schreef in het verleden vaak over haar, zo vaak dat er met enige regelmaat wordt geïnformeerd of ik haar nog weleens zie. Donderdagavond zat ze naast me bij de wedstrijd Vitesse-Tottenham Hotspur, commentaar te geven op alles.

Ze mist Arnhem nog steeds heel erg, het ergste wat iemand tegen haar kan zeggen is dat ze is ver-Brabantst.

„Mars”, zei ze tussen het begroeten en stompen van bekenden door, „jij vindt toch ook niet dat ik Brabants lul?”

Ik vind het heerlijk om haar over Brabant te horen, ze maakt dan met haar handen een gebaar alsof ze een vel papier verfrommelt tot een prop. „Ze zijn daar altijd maar met elkaar, ze kunnen niet zonder elkaar, ze accepteren je alleen als je met een Brabander bent. Ik kom daar nooit meer weg, die van mij vertrekt er alleen tussen zes plankjes.”

Daarna een zucht: „Wat zijn Arnhemmers toch makkelijk.”

Ik keek naar de Arnhemmers om ons heen, makkelijk was niet het eerste woord wat me te binnen schoot.

Zij: „Vergeleken met Den Bosch wel.”

Daarna het verhaal over een hooligan van FC Den Bosch die tijdens het uitvoeren van zijn taakstraf tegen haar zei dat hij, mocht hij vanwege een ziekte niet meer lang te leven hebben, zich dan vol zou hangen met staven dynamiet om zich in een vijandelijk stadion te laten ontploffen.

„Tegen die tijd hoop ik voor een normaal Arnhems bedrijf te werken”, zei ze.

Ik belde haar zondagavond om herinneringen op te halen aan Vitesse-Tottenham en vroeg wat ze van die bizarre moord vond.

„Niets”, zei ze. „Maar ik vond het wel zielig voor die hond. Die is ook acht keer gestoken, maar daar hoor je verder niemand over.”