Individuele keuzen leiden tot maatschappelijke gevolgen

Nog even over het niet-vaccineren als invulling van de individuele keuzevrijheid. Gaat keuze niet samen met verantwoordelijkheid? Je verantwoordelijkheid nemen betekent dat je weet dat keuzen slecht kunnen uitvallen, en accepteert dat je zelf voor de gevolgen moet opdraaien. Waarom verwachten ongevaccineerde patiënten dan dat de samenleving en het ziekenhuis meteen klaarstaan zodra ze IC-hulp nodig hebben? Natuurlijk, het medisch personeel heeft een eigen ethos, en zal iedereen helpen, ongeacht waarom iemand de IC wordt binnengereden. Maar wat is het ethos van de vaccinatieweigeraar?

Het is al meer dan een jaar duidelijk dat de keuze om niet te vaccineren consequenties kan hebben die je in je eentje niet kunt overzien en oplossen. En al die individuele IC-opnames bij elkaar opgeteld genereren serieuze collectieve problemen. Ziekenhuispersoneel is al maanden overbelast en een deel ervan loopt daardoor weg. Het Zwolse Isala ziekenhuis kwam in de problemen omdat het volloopt met Covid-19-patiënten als gevolg van de lage vaccinatiegraad in sommige plaatsen in de regio (Operaties Zwols ziekenhuis uitgesteld vanwege coronadrukte, 18/10).

Als individuele keuzen zulke evidente maatschappelijke gevolgen hebben, is het begrijpelijk dat de samenleving deze keuzen bevraagt, en actief aan de slag gaat om de negatieve collectieve gevolgen ervan te beperken. Dit rechtvaardigt het huidige QR-beleid in restaurants en bioscopen. En deze rechtvaardiging wordt sterker nu steeds duidelijker wordt uit onderzoek van het RIVM en andere instituties dat ongevaccineerden significant meer besmettelijk zijn voor anderen dan gevaccineerden.