Stuntelende millennials worden geconfronteerd met nieuw leven in ‘Baby Crazy’

Het is allemaal tamelijk „trippy”, om in het millennial-idioom van deze personages te blijven. In Baby Crazy van regisseursduo Jan Hulst en Kasper Tarenskeen raakt twintiger Maria zwanger na een onenightstand met een celebrity. Ze besluit haar „kleine freak” op te willen voeden met haar vriend Athos. Ondertussen leert ze Boaz kennen, een opportunistische raspessimist die een vegan restaurant met lokale wijnen runt.

Tarenskeen schreef een vlotte, niet al te gelaagde komedie met onhebbelijke personages waar je tóch van gaat houden. In een reeks krachtmetingen – gesitueerd in een treffend sportschooldecor van Studio Dennis Vanderbroeck – doen ze er alles aan om hun angsten te maskeren, waardoor die des te meer opvallen. Maffe terzijdes richting zaal benadrukken hun voortdurende hyperbewustzijn.

Denzel Goudmijn speelt de sullige artiest die zich laat pamperen door zijn manager (Emma Pelckmans). Athos is onzeker over zijn lichaam, compenseert dat met kemphaangedrag en schaamt zich vervolgens voor zichzelf. Thomas Höppener speelt hem wars van ijdelheid en heerlijk doorzichtig. Gaandeweg ziet Boaz (Tim Linde) al zijn dromen instorten: het maakt hem geen mooier mens.

Stuntelend worstelen deze mensen zich de negen maanden door. Mooi is dat ze zichzelf en elkaar niet al te hard afrekenen op hun onvermogen. Door de gevatte dialogen en strakke montage ligt de grapdichtheid consequent hoog. De voorstelling blijft daardoor ook op afstand: er is weinig tijd om mee te voelen.

Ondertussen ontwikkelt Maria (Nadia Babke) zich van stamelende twintiger tot iemand die precies weet wat ze wil. Ze realiseert zich dat ze vastzit in een construct van schuldgevoelens, en in het besef van de „zieke verantwoordelijkheid” die haar te wachten staat, ontworstelt ze zich daaraan. Het is prachtig dat degene wier leven het meest overhoopgegooid wordt, het best in staat blijkt zich staande te houden in de puinhopen, en opnieuw richting vindt.