Nick Cave speelt afwisselend bruut en contemplatief in Carré

‘Het wordt een bloedbad.” Nick Cave schakelde het publiek in voor de vertaling van het woord Carnage. Het gelijknamige album maakte hij met multi-instrumentalist Warren Ellis en vormt de aanleiding voor hun gezamenlijke tournee. Cave (64) ondervond de hernieuwde kennismaking met een volle zaal op het Europese vasteland als een warm bad. Hij dankte het publiek oprecht voor de volle zaal „over het water”, na een uitgebreide tournee door Engeland en twee optredens in Parijs. „Jullie moesten ook weer uitvinden hoe het is om samen een publiek te zijn”, sprak hij waarderend op de eerste van twee uitverkochte avonden in Carré.

Met mede-Australiër Warren Ellis (56) heeft hij een diepe band. De violist en ontwerper van elektronische soundscapes maakt al vele jaren deel uit van The Bad Seeds en was de architect achter de muziek van de recente albums Ghosteen en Carnage die bijna integraal gespeeld werden. Zittend met een klein keyboard op de knieën werd Ellis een onnadrukkelijke blikvanger van het concert, achter Cave die hoe dan ook alle ogen op zich gericht wist. Een gospeltrio en de muzikale duizendpoot Johnny Hostile op drums, toetsen en gitaar gaven de muziek soms een statig karakter, maar veroorzaakten ook lawaaiexplosies die konden tippen aan Cave’s eerdere werk met The Birthday Party.

Het beloofde bloedbad speelde zich vooral af in Cave’s confronterende teksten en werd meteen gerelativeerd in openingsnummer ‘Spinning Song’ met de zalvende woorden: „Peace will come in time”. De rouwperiode die Nick Cave doormaakte sinds de dood van zijn zoon Arthur in 2015 bracht veel contemplatieve muziek. Nergens klonk die zo schrijnend als in ‘I Need You’ dat hij met gebroken stem achter de piano zong. Het gospeltrio stond hem vocaal bij, ingetogen met het hallelujah-koor van ‘God is in the House’ en overdonderend in het bijna intimiderend brute ‘Hand of God’ waarbij Cave zich als vanouds langs de rand van het podium bewoog om het publiek te bespelen.

Zijn T. Rex-cover ‘Cosmic Dancer’ bracht een luchtig moment toen de zanger besloot het vijftig jaar oude nummer op te dragen aan de jongste persoon in het publiek. Die bleek 11 en de tekst werd ter plekke veranderd in „I was dancing since I was eleven”. Muzikaal contrast kwam in de vorm van het bombastische ‘White Elephant’ en het ingetogen ‘Leviathan’, elk voorzien van passende koorzang. Nick Cave liet zich meer dan twee uur lang van zijn meest veelzijdige kant zien, met het verheffende ‘Into My Arms’ als welkome greep uit zijn oudere werk. Drie toegiften en een staande ovatie beklonken zijn indrukwekkende tour de force.