Componiste Annika Socolofsky fluisterde, zong, gromde en won de Gaudeamus Award

Na vijf dagen gloednieuwe muziek werd zondagavond de Gaudeamus Award uitgereikt aan een jonge componist, die daarmee in de voetsporen treedt van illustere voorgangers als Louis Andriessen, Unsuk Chin en Yannis Kyriakides. Afgaande op de concerten van vrijdagavond zou de Amerikaanse Annika Socolofsky met de eer mogen gaan strijken. En dat deed ze, zo werd zondagavond bekend.

Twee ensembles speelden in de bovenzalen van TivoliVredenburg werk van de vier genomineerden, die de hele week intensief gevolgd zijn door de internationale jury. Japanner Gen Tanaka schreef voor het kwartet Vonk een in galm gedrenkte lyrische melodielijn, die qua doelbewust exotisme enigszins deed denken aan het werk van zijn landgenoot Ryuichi Sakamoto. De Amerikaanse Jenny Beck creëerde een David Lang-achtig lied dat zich extreem voorspelbaar ontwikkelde, totdat verwaaide elektronica en een neurotische drive toch nog voor een ongerijmde verrassing zorgden.

Voor het groter bezette New European Ensemble paste Beck een vergelijkbare techniek toe. Haar Long it glows was een wat tandeloze etherische soundscape, met als verrassende gimmick dat de musici opstonden om aan de vleugelsnaren te plukken en die tonen na te zingen. De Canadees Matthew Ricketts toonzette in Unset het gelijknamige gedicht van Joshua Clover. Sopraan Christie Finn las het gedicht eerst voor, en hoewel Ricketts een suggestieve klankwereld schiep, deed zijn toonzetting van Clovers sterke beelden wat lukkraak en gehaast aan.

Lees ook het interview met componist Oscar Bettison: ‘Naar Nederland komen heeft mijn perspectief op muziek totaal veranderd’

Annika Socolofsky fluisterde, zong en gromde zélf in haar compacte en intense Don’t say a word. Invloeden van folk en Tori Amos smolten met technisch raffinement samen tot een bevlogen betoog. Wat begon als deconstructie van een wiegelied (‘hush’) ontwikkelde zich in hoog tempo maar trefzeker tot een aanklacht: ‘Now it’s time for the women’s turn.’