On Cru: aan tafel in een deftige black box

Aan de plek zelf kan het niet liggen. Het Haringvliet is toch een van de mooiste straten en havens die we in Rotterdam hebben. Niet voor niets heeft het er in de Franse Tijd nog even ‘Quai du roi de Rome’ geheten. Dus hoe kan het dan dat alle horecazaken die de voorbije decennia op nummer 92b waren gevestigd, er ook net zo snel hun deuren weer moesten sluiten?

Het rijtje restaurants dat het op dit adres geprobeerd heeft, is indrukwekkend. Met Bistro Do, Divoza, ’t Genot, Brood, Vis en Wijn, Eétcafe Eindeloos, de Cherry Lounge, Beluga aan de Maas en Proefokaal Sijgje zijn ze nog niet allemaal opgenoemd.

Sinds begin dit jaar is het de beurt aan chef Kelvin de Pijper en zijn vriendin Denise van der Mijn om er vaste grond aan de voeten te krijgen. Met hulp van een investeerder openden deze twee twintigers er On Cru, een restaurant dat zowel met zijn kaart als in zijn aankleding op een tamelijk chic publiek mikt.

De onderste etage van het monumentale koopmanshuis op 92b is door een ingehuurde interieurontwerpster vrijwel helemaal in zwart gehuld. Jammer wel dat het panoramische zicht op de open keuken veel van de beoogde sfeer en eigentijdse deftigheid van zo’n black box weer tenietdoet. Die is zó hel en kil verlicht, dat je aan tafel bij wijze van spreken een zonnebril op moet om in het concept van ‘rustieke donkerte’ te blijven geloven.

Op de donderdagavond dat we in On Cru aanschuiven, zijn hooguit een paar tafels in het restaurant bezet. Dat zegt voorlopig niets over de kwaliteit van De Pijpers kookkunst, maar alles over het gebrek aan personeel waarmee het stel heeft te kampen. Met Van der Mijn in de bediening, een tweede kok aan het fornuis en een moeder die zich over de afwas ontfermt, is heel veel meer aanloop nog niet te behappen. In hun voordeel is dan wel dat De Pijper alleen met vaste menu’s werkt, met aan de gast de keuze of die in drie, vier of vijf gangen plus een enkele tussengang worden opgediend. Aan amuses doet On Cru niet.

In ons gezelschap opteren we voor de viertrapsraket. Achtereenvolgens krijgen we daarmee makreeltartaar met een granité van zuring, een dumpling met garnalen in een soepje van langoustine en XO-saus, verschillende bereidingen van eend en een compote van appel, nashipeer en matcha geserveerd. Om niet alleen maar nieuwsgierig naar de extra tussengang te hoeven blijven, vragen we ook om die. De zwezerik met ananas en zwarte kardemom die met die bestelling doorkomt, blijkt eveneens typerend voor de stijl die de chef (onder andere ex-Fitzgerald, -Perceel en -Petite Louise) zich eigen heeft gemaakt.

Kelvin de Pijper houdt van klassiek met een licht-Aziatische ‘twist’, zoals dat tegenwoordig heet. Hij vermijdt al te eigenzinnige of ingewikkelde experimenten op het bord. En niet in de laatste plaats: hij legt in zijn gerechten een onmiskenbare voorkeur aan de dag voor zoet. Want hoe subtiel die afzonderlijk ook mogen zijn, in elk ervan proef je dat die smaak er steeds de motorolie van vormt. Reden waarom we aan het slot van het diner toch ook dat plateautje kaas maar bestellen. Op de valreep nog wat hartige bites voor het nodige tegenwicht.