De filmselectie van Venetië kan wedijveren met grote rivaal Cannes

Het filmfestival van Venetië zit er bijna op. Enkele films in competitie staan nog op de rol, maar twee dagen voor het einde kan alvast een eerste balans worden opgemaakt. Die kan alleen maar positief uitvallen: het festival is grotendeels vlekkeloos verlopen, ondanks alle beperkingen van de covidmaatregelen. Het niveau van de vertoonde films lag hoog, ook met dank aan Netflix, dat inmiddels hofleverancier is aan het Lido.

Dat het festival soepel verliep, komt in de eerste plaats door de hoge vaccinatiegraad. Van de 9.000 geaccrediteerde bezoekers was volgens de festivalorganisatie zo’n 90 procent gevaccineerd. Voor de overige bezoekers waren er ruime voorzieningen aanwezig voor snelle covidtests. Wie het festivalterrein betrad, moest niettemin bij de ingang dagelijks de temperatuur laten meten. Nog niet zo lang geleden zouden we hebben opgekeken van zulke forse inbreuken op de privacy, maar inmiddels is het ‘nieuwe normaal’ voor veel mensen inderdaad behoorlijk normaal.

Met 9.000 bezoekers uit de filmwereld ontving Venetië ongeveer twee-derde van het reguliere aantal professionele festivalgangers. De zalen konden vanwege Covid slechts half worden gevuld, de mascherina moest tijdens de vertoning opblijven. Sfeerbevorderend is dat allemaal niet, maar de maatregelen waren effectief. Vermoedelijk gaan zulke maatregelen school maken – het filmfestival van Venetië geldt inmiddels als een model voor andere festivals, die een ‘fysieke’ editie willen organiseren ondanks Covid.

Lees ook: Regisseurs hadden anderhalf jaar extra om over hun films na te denken

Warme relaties

Tot zover de logistiek – hoe zit het met de films? Het festival had een filmselectie die kan wedijveren met de grote rivaal Cannes. Dat Venetië Cannes op de hielen zit, heeft alles te maken met de meer dan warme relaties met Netflix, terwijl Cannes juist vasthoudt aan exclusieve toegang tot de competitie voor bioscoopfilms. In Venetië had Netflix liefst drie films in competitie.

De uitschieter was de broeierige western The Power of The Dog van Jane Campion, met Benedict Cumberbatch als een ‘toxische’ macho-cowboy, die zijn naasten terroriseert. De opmerkelijke debuutfilm van The Lost Daughter van Maggie Gyllenhaal naar een boek van Elena Ferrante zal eveneens bij Netflix te zien zijn. Olivia Colman speelt daarin een letterkundige, die op vakantie terugblikt op de periode waarin ze man en kinderen verliet voor een nieuwe liefde.

Lees ook: Moeders hoeven niet perfect te zijn, ze mogen ook falen

De nieuwe film van regisseur Paolo Sorrentino È stata la mano di Dio is een autobiografische film over zijn jeugd in Napels in de jaren tachtig. De humor is nogal lomp, maar de film viel niettemin zeer in de smaak bij vooral de Italiaanse pers. Ook die film gaat naar Netflix. Venetië dreigt zo een beetje een streamingfestival te worden.

Levenslange liefde

De grote verrassing in Venetië was het sterke abortusdrama L’événement van Franse regisseur Audrey Diwan naar een autobiografische roman van Annie Ernaux. Studente Anne is in de vroege jaren zestig op zoek naar een abortus, maar ze stuit op een muur van onwil en onbegrip. In pas haar tweede film volgt Diwan de lijdensweg van Anne met klinische precisie. Ze zet de dramatiek nergens aan, maar gaat ook geen confronterend moment uit de weg.

Een opvallende film was verder Il buco van Michelangelo Frammartino: een reconstructie – met wonderschone natuurbeelden – van een afdaling in de jaren zestig naar een van de diepste grotten ter wereld, in het zuidelijk gelegen Calabrië. Zeker vermeldenswaard is ook nog La caja van de Venezolaanse regisseur Lorenzo Vigas, dat gaat over een jongetje dat in Noord-Mexico op zoek is naar zijn vader en hem meent te herkennen in een man die fabrieksarbeiders ronselt. Vigas verlegt in zijn film weliswaar geen grenzen, maar zijn sociaal-realistische film is wel bijzonder goed gemaakt.

De meeste indruk maakte The Card Counter van veteraan Paul Schrader, met Oscar Isaac als een getraumatiseerde ex-militair die een schimmig bestaan leidt als beroepspokeraar. Tijdens zijn nachtelijke escapades neemt hij een dolende puber op sleeptouw. Een film van Schrader valt vaak meteen te herkennen aan sfeer, oorspronkelijkheid en individuele signatuur. Uit elk beeld van The Card Counter spreekt Schraders levenslange liefde voor film.