‘We zitten hier in de hel’

Na vier dagen tussen hoop en vrees thuiszitten, komt er donderdag in de vroege ochtend wat schot in de zaak. De vrouwelijke Afghaanse medewerker van de Nederlandse ambassade in Kabul krijgt eindelijk instructies van haar contactpersoon bij het Nederlandse noodteam om samen met een eerste groep van twaalf families van ambassademedewerkers – samen 72 mensen – naar de luchthaven te komen voor een evacuatiepoging.

„Met de auto van mijn oom zijn we naar het vliegveld gereden. Zonder ook maar een beetje op te vallen”, vertelt ze. „Slechts bij één controlepost hebben de Taliban ons tegengehouden. Na een korte blik naar binnen lieten ze onze auto zonder verdere vragen passeren. Het was eng, maar mijn familielid zei tegen me: blijf alsjeblieft kalm wanneer je Taliban ziet.”

Na een uur en een kwartier rijden komen ze aan bij het vliegveld. Ze treffen een complete chaos aan. Overal staan schreeuwende en huilende mensen. Er wordt geschoten. „Door de enorme drukte bij iedere poort konden we nergens de militaire basis binnenkomen. Het was een slagveld, met beschietingen van de Taliban, rookbommen van de Amerikanen en duizenden mensen voor de poort. We zitten hier in de hel.”

Met hulp van Afghaanse collega’s van de ambassade weten ze een veiligere plek te bereiken, nabij de luchthaven. Maar de omstandigheden blijken ellendig. Kogels, vermoedelijk afkomstig van waarschuwingsschoten, vallen voortdurend op het dak. Er is geen water, geen elektriciteit. De batterij van haar telefoon loopt langzaam leeg. Collega’s delen een powerbank om te voorkomen dat de communicatie met familie en vrienden wegvalt. Ze horen dat twee andere groepen ambassademedewerkers niet naar het vliegveld gaan vanwege de chaos.

Iets na 21.00 uur geven ze de hoop op. Een gevaarlijke terugreis volgt. Eenmaal thuis zit ze er doorheen. „We hebben alleen een groep van vijf Amerikaanse militairen gezien, geen enkele Nederlander. Ze zouden met een oplossing komen. Niemand heeft een plan voor ons.”