Tom Odells blije piano en claustrofobische effecten

De liedjes van Tom Odell doen denken aan die van Elton John – niet verwonderlijk voor iemand die zichzelf piano leerde spelen met het Elton John-songboek. Bij Odell, het nu 30-jarige Britse wonderkind dat debuteerde met hit-album Long Way Down (2013), ontstaat de Elton-achtige harmonie zodra hij een toets aanraakt. Maar voor zijn vierde album, Monsters, zocht hij, gemangeld door psychische kwesties, nieuwe muzikale vormen. Hij verwoordt emoties niet alleen in tekst, maar vond ook klanken die benauwdheid en angst uitdrukken.

‘Money’ geeft ruim baan aan stottereffecten en dreigende stemcollages. Het indrukwekkende ‘Numb’ verweeft Odells blije piano met claustrofobische effecten als in een onderwereld. Zijn zang is gelaagd. Hij kermt bijna, als hij zingt over een school shooting in ‘Streets of Heaven’.

Monsters is geen evenwichtig album. Zo zijn er kinderlijke metaforen als ‘monster’ en ‘don’t be afraid of the dark’. En soms, zoals in ‘Lose You Again’, komt de hitgevoelige Elton weer tevoorschijn.