Ondanks klimaatverandering blijven we onze sportfeestjes vieren alsof er niks aan de hand is

Ik zal meteen maar bekennen dat ik het moeilijk vind om momenteel met sport bezig te zijn. Het voelt bijna of dat ongepast is. Met steeds hardere klappen krijgen we te voelen hoe het leven op aarde door menselijk toedoen verstikt – ik heb het over klimaatverandering, niet over covid – en toch blijven we onze sportfeestjes vieren alsof er niks aan de hand is. Het dak staat in brand, de kelder stroomt vol en in de huiskamer zet iemand een voetbalwedstrijd aan.

Soms denk ik: misschien is het beter zo. Al die overstromingen en branden lijken vooral onze eigen soort en haar dodelijke manier van leven van de aardbodem weg te vagen. Misschien is de komst van deze rampen, als je dat wat in de branden en overstromingen mee crepeert even niet meerekent, voor de andere soorten op aarde goed nieuws. Zulke gedachten kan ik me rustig permitteren, ik heb geen kinderen die ik met de puinzooi achterlaat.

Als ik dit cursief inlever, gaat in Miyagi het fluitsignaal voor de wedstrijd Zambia-Nederland. De Copper queens tegen de Leeuwinnen. Hoe absurd zijn die bijnamen. Wat Nederland vooral met leeuwen gedaan heeft, was ze afschieten of in dierentuinen opsluiten. In Zambia is koper wat buitenlandse ‘investeerders’ al honderd jaar uit de grond trekken waardoor er voor de Zambianen, leeuwen incluis, vervuilde woestijn overblijft om in te leven. Leeuwinnen tegen Koperkoninginnen, historisch besef kun je de bijnaamgevers niet verwijten.

Ik probeer bij de sport te blijven, echt. Het Zambiaanse elftal staat nummer 104 op de FIFA-ranglijst. Het gevaar heet daar niet klimaatverandering, maar Barbra Banda. De 21-jarige aanvoerster was de eerste Zambiaanse die in een Europese competitie speelde – de Spaanse –, vorig jaar werd ze topscorer in de Chinese competitie en naast voetballen, kan ze uitstekend boksen.

Onze aanvoerster Sherida Spitse, de steunpilaar van het Nederlands elftal, is maandag geblesseerd geraakt. Ze kan de Olympische Spelen verder vergeten en vice versa. Ze mocht nog naar deze wedstrijd kijken, dan gaat ze naar huis. Op sociale media opperde iemand dat ze als assistent-coach zou kunnen blijven omdat ze zoveel voor de groep betekent.

Als ik Sherida was zou ik antwoorden: „Wis dat uit, jij dwaas. Noord-Europa stroomt midzomer onder water, het Amazonegebied stoot nu meer CO₂ uit dan het opneemt, ons overleven wordt bedreigd en ik moet hier doen of er niks aan de hand is? Ik wil naar huis, naar mijn vrouw en kinderen. Kijken wat wij kunnen doen om die klimaatproblematiek te helpen bedwingen. Misschien moet ik de politiek in. We worden sowieso veganisten.”

Gelukkig voor Nederland ben ik Sherida niet. Ik ben gewoon thuis waar ik probeer niet aan klimaatverandering te denken terwijl ik naar olympisch vrouwenvoetbal kijk op een monitor waar vast Zambiaans koper in zit. Zweden-Verenigde Staten eindigde met 3-0 op een pak slaag voor de wereldkampioen.

Het resultaat van Zambia-Nederland is als ik deze woorden schrijf niet bekend, maar als u ze leest wel. Met klimaatverandering ligt het anders: de resultaten zijn bekend terwijl we schrijven én lezen en ondanks het heldere eindsignaal blijven we doorspelen.