‘Het is belangrijk ergens wortels te hebben’

Pascalle: „Hiervoor was ik ambassadeur in Mozambique, dat was voor mij echt een droomfunctie. Ik heb een achtergrond in Afrika: ik heb tijdens mijn studie een half jaar in Kenia gezeten en mijn eerste baan bij het ministerie was ook bij de Directie Afrika. Mozambique paste dan ook goed, ik voelde me thuis bij de thema’s ontwikkelingssamenwerking en handel. Daar kun je echt verschil maken.”

Sjoerd: „Als ik zou moeten zeggen wat Pascalle drijft, dan is dat impact. Geen eer, glorie of status, maar impact.”

Pascalle: „Het is wel even wennen in Den Haag, maar het is ook belangrijk om af en toe ‘terug’ te zijn. Als diplomaat vertegenwoordig je je land en Nederland verandert ook.”

Sjoerd: „In eerste instantie nemen we samen de beslissing waar we heengaan. Ik heb altijd vetorecht gehad. Als Pascalle had gezegd: we gaan naar Bangladesh, zou ik zeggen: nee, daar heb ik geen mogelijkheden om te werken. Alleen ‘man van’ zijn, zie ik niet zitten. Dat was wel even wennen voor het diplomatieke wereldje. Van oudsher is de ‘partner van’ toch onderdeel van een setje. Maar ik heb van het begin af aan gezegd: ik heb ook mijn eigen leven.”

Pascalle: „Maar bij Koningsdagrecepties en de sinterklaasviering op de ambassade was je er wel.”

Sjoerd: „Het is natuurlijk geweldig, zo’n jonge vrouw die ambassadeur is…”

Pascalle: „Dat moet je niet zeggen!”

Sjoerd: „…maar driekwart van de andere ambassadeurs in Mozambique waren mannen van zestig-plus. En die hebben vrouwen van zestig die al hun hele leven met hun man meereizen als onderdeel van het circus. Met hen heb ik niks gemeen.”

Nederlandse wortels

Pascalle: „We zijn teruggekomen omdat onze dochter naar de middelbare school ging en we wilden graag dat ze hier in de eerste kon beginnen.”

Sjoerd: „We hebben aan allebei de kinderen voorgelegd: wil je internationaal onderwijs blijven volgen, of wil je het Nederlandse onderwijssysteem in? Ze hebben allebei voor dat laatste gekozen.”

Pascalle: „We hebben altijd gezegd dat we tijdens de middelbareschooljaren in Nederland blijven. Het is belangrijk voor een kind om ergens wortels te hebben.”

Sjoerd: „We zijn naar Mozambique gegaan in de verwachting dat ik daar ook zou kunnen werken. Ik had zelfs al een baan. Maar na een half jaar kwamen we erachter dat ik niet mocht werken met mijn diplomatenvisum. Gelukkig kon ik toen in Zuid-Afrika gaan werken als consultant. Om de week vloog ik heen en weer.”

Pascalle: „Als ik op reis was, bleef Sjoerd bij de kinderen. Dat konden we gelukkig goed regelen. Veel avondverplichtingen begonnen al om zes uur in Mozambique. Dan zorgde ik ervoor dat ik om half vijf thuis was, om nog even met de kinderen te spelen of te helpen met huiswerk. Om acht uur was ik weer thuis om ze in bed te leggen.”

Sjoerd: „De vaste oppas haalde de kinderen uit school als ik er niet was.”

Pascalle: „Als ambassadeur gendergelijkheid leid ik een team van tachtig mensen. Wij werken op het terrein van vrouwen, jongeren, onderwijs, gezondheidszorg en maatschappelijke organisaties. Die onderwerpen probeer ik vooral in het buitenland op de kaart te zetten namens Nederland. Zo heb ik net online onderhandeld tijdens een VN-conferentie over gendergelijkheid. Normaal was ik daarvoor naar New York gereisd.”

Sjoerd: „Wat heel luxe was toen jij op de ambassade werkte, was dat veel huishoudelijk werk voor ons werd gedaan. Dat creëert heel veel tijd.”

Pascalle: „Daardoor konden we in Mozambique het hele weekend met het gezin doorbrengen.”

Sjoerd: „Dat mis ik het meest. Dan gingen we naar het Krugerpark of Swaziland.”

Pascalle: „Of Mozambique ontdekken. Dat ik nu geen reistijd heb, maakt wel dat ik het gevoel heb dat ik veel thuis ben.”

Sjoerd: „Samen ontbijten lukt alleen niet altijd. De kinderen gaan zelf naar school en smeren zelf hun brood. Opruimen is nog weleens een probleem.”

Pascalle: „We werken vanuit huis. Ik zit regelmatig in de keuken of woonkamer, jij zat vanochtend nog op de kamer van onze dochter. De wifi is ook regelmatig overbelast. Dan komt op de familieapp de vraag voorbij wie er even van de wifi af kan gaan.”

Sjoerd: „Ik doe sinds februari een consultancy-opdracht waarvoor ik nog bijna geen collega’s heb ontmoet. Alles gaat online.”

Pascalle: „Eén keer per week zit ik op kantoor. Maar ik heb ook veel wandelafspraken, in het Haagse bos of in de duinen. Ik ben nog nooit zo fit geweest als nu.”

Sjoerd: „Als het straks mooi weer wordt, ga ik weer vaker fietsen.”

Pascalle: „Sjoerd kookt elke dag, dat is al zo vanaf het begin. Ik kan het niet zo goed als hij en ik vind het ook niet zo leuk. De kinderen vinden inmiddels ook dat ze lekkerder kunnen koken dan ik en dat is waarschijnlijk ook zo.”

Sjoerd: „Twee keer in de week heeft onze zoon rugby en eten we pasta. Hij vertrekt dan om half zes en rugbyt van zes tot half acht. Eten doet hij toch wel graag vooraf, om vijf uur. Soms eet ik mee als ik ook nog ga sporten. Alle andere dagen eten we tussen zes en half zeven.”

Pascalle: „Soms zit ik ’s avonds nog te videobellen, vanwege het tijdsverschil. Tijdens onderhandelingen met New York of Mexico, bijvoorbeeld.”

Sjoerd: „De kinderen moeten helpen en hun eigen bord opruimen. Dat gaat altijd vlekkeloos, haha.”

Pascalle: „We hebben twee heel goede onderhandelaars.”

Sjoerd: „We hebben wel een goed drukmiddel gevonden: een avond geëmmer betekent een dag geen apparaten.”

Pascalle: „Ik zit na het eten nog regelmatig met een vriendin te bellen. Of ik lees een boek. Twee keer per week ga ik zwemmen in het Mirandabad in Amsterdam.”

Sjoerd: „Straks ga je weer het open water in.”

Pascalle: „We hebben ons met een aantal vrouwen opgegeven voor een cursus zwemmen in open water.”

Sjoerd: „Wat voor mannen op leeftijd de racefiets is, is voor vrouwen de wetsuit.”