Ankerplaats voor getroffen kunstenaars

Midden in een Fries weiland, in het domein der melkkoeien, staat een plastic salonwagen waar kunstenaars tot rust komen. Space for stories, staat op de sepiakleurige zijkant geschreven. Binnen zit keramist Irene Loonstra (32) met haar zoon Arwin (9). Tijdens de coronacrisis raakte ze vrijwel haar hele inkomen kwijt. Ze gaf voornamelijk workshops – het soort samenkomsten dat relatief vroeg als verzoeningsoffer aan het coronavirus in de vulkaan werd gegooid. Om die reden verblijft ze deze week gratis een week in de ‘Storystation’, op natuurcamping It Dreamlân (Fries voor Het Dromenland). Zeven kunstenaars gingen haar voor (schrijvers, fotografen, zangers), de wagen zit vol tot in oktober.

Haar tocht naar het dromenland begon met een slapeloze nacht. Ze maakte zich zorgen, over werk, of ze nog op vakantie zou kunnen. Slapen lukte niet meer, werken dan maar. Om vijf uur ’s ochtends, terwijl het buiten licht werd, sloeg ze de Leeuwarder Courant open en zag ze een artikel: kunstenaars die geraakt zijn door corona kunnen gratis een week vakantievieren bij camping It Dreamlân (het dromenland), in Noardeast-Fryslân. Ze twijfelde: „Wil ik dit erkennen? Dat ik hulp nodig heb? Of ga ik mij stoer houden – ik ben een grote meid, 1.84 meter lang – zoals altijd? Maar ik vond het zó leuk.” Ze reageerde die nacht nog. „Nee heb je, ja kun je krijgen. En ja kreeg ik.”

„Voor ik wegging stond ik in een spagaat tussen mijn werk en de school van Arwin”, zegt Irene Loonstra. „Ik worstelde lang met de dagelijkse sleur. Hier kan ik bezinnen, nadenken over hoe ik de rust weer terug in mijn werk ga brengen. Ik ontmoet hier ook andere kunstenaars, dan merk je dat je niet de enige bent. Dat je werk een way of life is. Ik zou me niet kunnen voorstellen wat ik anders moest doen als ik niet met klei zou werken.”

De Storystation werd ontworpen door stichting Docking Station als verblijfplaats voor internationale fotografen op werkbezoek in Amsterdam. Maar toen corona toesloeg kwamen de fotografen niet meer en bleef de woonwagen doelloos en verhaalloos achter in het Amsterdamse Westerpark. Robert de Wit en Minke Schouten, eigenaars van It Dreamlân, namen de wagen over en herbestemden de wagen als ankerplaats voor kunstenaars in moeilijke tijden.

Robert de Wit: „Wij hopen dat kunstenaars er kunnen opladen en nieuwe verhalen kunnen maken.” Betekent dat dat Robert na drie dagen voor de deur staat om te vragen naar Het Grote Werk? „Juíst niet! Het is onvoorwaardelijk! Als mensen een hele week niks willen doen om op te laden, perfect! En die zijn er hoor. We hadden er een die zich alléén had voorgenomen om naar het wad te gaan, maar zelfs daar is-ie niet geweest!”

Sommige kunstenaars tonen hun dankbaarheid met een wederdienst. Een kunstenaar stuurde na haar verblijf zeven teksten op – een voor elke dag op de camping – én een podcast. Eén kunstenaar nam alle campinggasten mee op kruidenwandeling. Oogst: een kruidenthee die ze aan Robert en Minke schonk, en de wetenschap dat superfoods ook in Friese bermen groeien. Afgelopen week werd er een ligconcert gehouden. Campinggasten lagen verspreid in het weiland te luisteren.

Irene gaf een boetseerles aan alle kinderen van de camping. Arwin hielp met voorbereiden – tafels klaarzetten, klei in de bolderkar laden – dat vindt hij het allerleukst, „mama helpen”. Dertien keurig oplettende, stijf rechtopzittende kinderen kwamen. Het idee was om een vogeltje te boetseren. Maar dat concept werd vrij snel opgerekt naar ‘een dier’. Irene lacht: „Vogels, slakken, zeesterren, walrussen, alles is voorbijgekomen.” Met een beetje geluk zijn er weer nieuwe kunstenaars geboren.