12 opmerkelijke films in Cannes

Benedetta, Paul Verhoeven

De opnames waren in 2018, er kwam een operatie tussen, en lockdowns. Maar nu gaat hij in première in Cannes: het lesbische nonnen-epos van de 82-jarige Paul Verhoeven naar Judith Browns studie Inmodest Acts, over de opkomst en ondergang van de mystica Benedetta Carlini in Pescia, begin 17de eeuw. Benedetta – Virginie Efira – maakt furore met diep lijden, stigmata en visioenen met een religieus-erotische grondtoon, maar zijn die van God of van de duivel? Zaken lopen uit de hand, en Paul Verhoeven pakt dat ongetwijfeld delicaat aan nu het lesbische kostuumdrama hoogtij viert.

The French Dispatch, Wes Anderson

Ook deze ligt al een jaar op de plank, want kan een Wes Anderson-ensemblestuk over een Amerikaanse correspondent in Frankrijk in de jaren ’60 – denk: coltrui, Gitanes, boze studenten – ergens anders in première gaan dan in Cannes? Het speelt zich af in Ennui-sur-Blasé en is in negen maanden opgenomen in het stadje Angoulême, waar Anderson zijn vaste krachten Bill Murray, Owen Wilson en Tilda Swinton ontving, alsmede Benicio Del Toro, Léa Seydoux en Frances McDormand. Het was vast gezellig. En wordt vast leuk.

Bergman Island, Mia Hansen-Løve

Echtpaar Tim Roth en Vicky Krieps gaat op pelgrimage naar Ingmar Bergmans eiland Fårö om fabelachtige filmscripts te schrijven. Er is een tweede, wat jonger paar in beeld: de helden van haar script? Enfin, de grens tussen feit en fictie vervaagt, lees ik, en de trailer wijst op enig bergmanesk indringend zelfonderzoek en wrang relatieleed. Wordt het een hommage, deconstructie of satire van Mia Hansen-Løve?

The Story Of My Wife

Naar een Hongaarse literaire klassieker van Milan Fust, een postmodernist toen dat woord nog niet bestond, over liefde, jaloezie en projectie tussen een loebas van een zeekapitein en een ongrijpbare vrouw. Beleeft Gijs Naber een internationale doorbrak naast de Franse diva Léa Seydoux? Wie weet: de regisseur is de grote kleine Hongaarse Ildikó Enyedi, die in 2017 na 18 jaar in de wildernis de Gouden Beer van Berlijn en een Oscarnominatie won met de betoverende slachthuisromance On Body and Soul.

Flag Day, Sean Penn

Sean Penn heeft in Cannes iets goed te maken als regisseur: zijn hulpverlenersdraak The Last Face ontlokte in 2016 vooral tranen van het lachen. Het true crime-gegeven achter Jennifer Vogels bestseller en ‘Vatersuche’ Flim-Flam Man boeit: de troebele herinneringen van een dochter aan haar warme, labiele vader die in zijn desperate jacht op snel succes valsemunter, zwendelaar en bankrover werd.

A Hero

De Iraanse regisseur Asghar Farhadi is een vaste kracht in Cannes, won twee Oscars in het land van de Grote Satan (A Separation, 2012, The Salesman, 2017) en is toch nog steeds op vrije voeten. Wonderlijk, hoewel: Farhadi’s film zijn complexe, genuanceerde moraalvertellingen met slechts vage politieke implicaties. Of dat ook het geval is bij A Hero? Geen idee, plotdetails worden nauwkeurig geheim gehouden. En dat maakt extra nieuwsgierig. Een Gouden Palm heeft hij nog niet op zijn schoorsteenmantel staan.

Where is Anne Frank

Ari Folmans meesterwerk Waltz with Bashir zette een trend: documentaires vertellen via animatie. Ditmaal verplaatst hij zich naar het hoofd van Anne Frank. Met enige huivering, want Folman is een man op leeftijd. Eerder publiceerde Folman een fraai stripboek, Het Achterhuis; in de film speelt haar dagboek Kitty een hoofdrol.

Titane

Gothic regisseur Julia Ducournau vloerde Cannes met haar debuutfilm Raw (Grave) over een kannibalistische dierenarts in opleiding. Opvolger Titane promoveert tot de hoofdcompetitie en seriemoordenaar Alexia oogt niet minder verknipt, twerkend op een motorkap: alsof David Cronenberg Fast and Furious regisseert. Met Vincent Lyndon als bizar vaderfiguur, moordpartijen en gay brandweerlieden aan techno gaat dit vrij raar worden, vermoedelijk ook vrij bloedig, en vast niet saai.

Onoda, 10.000 Nights in the Jungle

Twee uur en drie kwartier over luitenant Hiroo Onoda, die tot 1974 op eiland Lubang bleef vechten tegen de Amerikanen, al doodde hij alleen Fillippijnse boertjes en vissers tot een Japanse backpacker Onoda uit de rimboe wist te lokken en overhaalde te capituleren. Zeer lange film van Frans talent Arthur Harari, die geen ‘Franse films’ wil maken, opent het bijprogramma Un Certain Regard, dus dan is het goed. Een epos?

Red Rocket

Sean Baker vond in Tangerine en The Florida Project wegwerplyriek in het straatleven en een gribusmotel. Red Rocket belooft een zwarte komedie te worden over een gesjeesde pornoster, Dirt Nasty, die terugkeert naar zijn Texaanse geboortedorp, waar niemand op hem zit te wachten.

The Velvet Underground

Pop is altijd welkom in Cannes, dat dit jaar een biopic over het leven van Céline Dion heeft, The Voice of Love. Persoonlijk kijk ik meer uit naar Todd Haynes’ terugblik op The Velvet Underground, met speed, leer en gesneer protopunkers in een hippietijd. De cineast sprak overlevende bandleden en kreeg toegang tot allerlei niet eerder vertoond filmmateriaal, deels geschoten door Andy Warhol.

Lees ook de analyse Kan Cannes het hart van de filmwereld heroveren?

Petrov’s Flu

Kirill Serebrennikov had huisarrest van Poetin bij zijn vorige Cannestitel Leto, over Sovjetrockers in Leningrad. Of hij ditmaal Rusland wel uit mag? Nieuwe film oogt ambitieus: een dag uit het leven van een striptekenaar die verhoging heeft maar toch zonder mondkapje de straat opgaat waar realiteit en visioen versmelten. De trailer toont explosie, gevecht en overmatig wodkagebruik, dus je weet het niet.

Filmfestival van Cannes, 6 t/m 17 juli. Inl: festival-cannes.com