Zangeres Laura Mvula: ‘Ik ben niet meer bezig met de erkenning van de wereld’

De nacht voor het interview heeft de Britse zangeres Laura Mvula (33) een droom gehad waar ze graag aan terugdenkt. „Het ging over mijn ex-man en de goede dingen die we samen hadden. Dat tijdreizen past echt bij mij. Ik heb een obsessie met nostalgie.”

Dat hoor je in haar net verschenen derde studio-album Pink Noise, dat een ode is aan de in 2016 overleden Prince, haar mentor en ambassadeur. Pink Noise ademt eighties-esthetiek: dikke keytar-funk, analoge synthesizers en doffe drumcomputerbeats die uit Michael Jacksons ‘The Way you Make Me Feel’ zouden kunnen komen. Ze creëren een vibe die je bijna automatisch associeert met tv-series Fame en Miami Vice. De esthetiek van de jaren tachtig – breedgeschouderde jasjes in fuchsia, paars en geel, wetcurls, hotpants en een waasje vaseline op de lens – zie je terug in de muziekvideo’s.

Voorprogramma

„Het zou een plaat worden waarop ik kon dansen en luider kon zijn dan mijn vorige albums”, legt Mvula uit vanaf de bank in haar Londense appartement. „Het had deels te maken met mijn ervaring op festivals. Nummers op The Dreaming Room (2016) en Sing To The Moon (2013) bestaan uit complexe lagen – die kon ik lastig overbrengen op grote podia als Glastonbury.”

Daar wist ze wel de aandacht te trekken van niemand minder dan Prince, die haar boekte als voorprogramma van een concert in Stockholm. Na afloop werd ze gevraagd backstage op hem te wachten. „Hij liep langs mij en mijn moeder heen, het podium op en het publiek werd gek”, vertelt ze. „Hij keerde zich om, alsof hij zich herinnerde dat hij me had gezien. ‘Sorry ik heb niet alles van je set meegekregen’, zei hij, ‘maar ik vind je geweldig, dankjewel voor alles wat je vanavond hebt bijgedragen.’ Ik probeerde cool te doen en zei iets van ‘yeah yeah no worries, het is een voorrecht.’ Intussen werd mijn moeder echt helemaal gek.”

Lees ook: Bij haar geen typische zwarte gospel

Hernieuwd plezier

Het zegt volgens Mvula iets over de transcendente kracht van muziek dat Prince zich vervolgens tot ambassadeur van haar muziek ontpopte. „Als ik de aandacht en het hart en de oren van Prince kan krijgen met een nummer dat ik als pasgetrouwde vrouw in mijn slaapkamer heb geschreven toen ik depressief was, betekent dat dat er iets heel mysterieus en wonderlijks aan muziek is dat verder gaat dan mijn ego en ambities.”

Ze maakte Pink Noise niet met het uitgangspunt Prince te eren, „Dat zou ik nooit durven”, maar kon de rol die hij in haar leven had gespeeld na afloop eindelijk omarmen, zegt ze. Met hernieuwd plezier zingt ze in ‘Church Girl’ „How can you dance with the devil on your back. How can you move? Caught up in a picture perfect that will never last?” Ze startte haar sociale media opnieuw en bracht een EP uit met remixen van eerdere hits in de versie van haar nieuwe met funk doorspekte popgeluid. „Ik was eraan gewend dat mensen bepaalde ‘stempels’ op me plakten. ‘Het is orkestrale soul, ze is de nieuwe Nina Simone’, daar voelde ik me eerst door geflatteerd. Het feit dat ik zo jong geaccepteerd werd – ze werd twee keer genomineerd voor een Mercury Prize – maakte dat ik me ging gedragen naar een bepaald geïdealiseerd beeld dat van me bestond.”

Pink Noise is het resultaat van wat er gebeurt „als je de tijd neemt en al die verwachtingen loslaat”, zegt Mvula. „Vroeger droeg ik altijd zo veel mogelijk crème, het leek minder bedreigend. Ik wilde zo graag dat men mij leuk zou vinden. Sindsdien heb ik geleerd mijn energie beter te gebruiken. Roze heeft dit uitgesproken, hernieuwde optimisme dat ik leer te belichamen”, kondigde ze eerder aan op Instagram. Tijdens het interview draagt ze een prachtige groene robe met fuchsia bloemen.

Zelf noemt ze het album een „gedwongen wedergeboorte” die volgde op een periode van „diep lijden”. De domineesdochter scheidde van operazanger Themba Mvula die ze ontmoette op het conservatorium. Na het album The Dreaming Room (2016) dat door critici lovend werd ontvangen maar geen commercieel succes werd, liet haar toenmalige platenlabel Sony haar vallen met een doorgestuurde e-mail. Ze sprak haar ongeloof uit op Twitter en durfde zich nadien kwetsbaar op te stellen. Ze werkte mee aan het BBC-programma Generation Anxiety waarin ze open vertelde hoe ze al jaren wordt geplaagd door angstaanvallen. Ze voelde dat ze niks meer te zingen had, zelfs erkenning van Prince en de samenwerking met Nile Rodgers berustten op toeval. Ze twijfelde aan alles, zat dagen in haar appartement in haar pyjama. „Ik begon te accepteren dat ik te oud was voor ‘pop’ en niet meer relevant genoeg om nog door te breken.”

Haar optreden in het voorprogramma van Talking Heads-voorman David Byrne in 2018 was een keerpunt. In een kleine bezetting moest ze veel met synthesizers gaan werken. Thuis dwong ze zichzelf bas en drums maar met één vinger in te spelen, „Zodat ik me niet meer kon verstoppen achter complexiteit.” Op een regenachtige zondagmiddag ontstond zo ‘Safe Passage’. Daarin zingt ze „Never imagined I would ever be free. From your story. Staring in the face of it, I finally see. I am everything I need.” Ze had de overtocht naar een nieuw geluid gemaakt. „Dit is het album van mijn jeugd”, zegt Mvula, die opgroeide in een christelijk gezin met Caribische roots, luisterend naar Motown-platen, Sting en Michael Jackson en zong in het a capella gospelensemble van haar tante. „Ik ben niet meer bezig met de erkenning van de wereld die ik zo belangrijk vond.”

Lees ook: Soul met viool