De laatste dag van Mathieu

Een zwarte paraplu was ontsnapt aan de aandacht van de eigenaar en buitelde vanuit de berm de weg op. Op grote achterstand reed Mathieu van der Poel in de gele trui moederziel alleen een berg op. Van der Poel is op de fiets in alles een meester. Ook in ontwijken. Met een snelle reflex omzeilde hij de uitgeklapte paraplu en keek alweer voor zich uit.

In de traditie van het kartonnen bord voor ‘Opi en Omi’ had dit ook een mondiale rel in het cyclisme kunnen worden: Merde! Wat een schande toch, dat publiek langs de kant van de openbare weg. Hoe kon iemand zijn paraplu laten vliegen, net als de leider van de Tour de France langsreed?

Het wachten was op een klopjacht naar de idioot. En op een verbod van opengeklapte paraplu’s langs het parcours. Maar niets van dat al, het bleef rustig

Op de top van de berg stond een jongetje te wachten. Hij droeg een poncho met de rode ballen van de bolletjestrui erop. Het ding was een paar maten te groot, het sleepte bijna over de grond. Onder een petje vlamden zijn kinderogen, het jongetje genoot van het reizende wielercircus.

Opeens verscheen Van der Poel, hij ging niet al te snel meer. Het jongetje zag de gele trui naderen. Van der Poel zag het jongetje, het jongetje zag Van der Poel.

Een klassiek speelfilmmoment.

De wielrenner bedacht zich geen moment, hij pakte zijn bidon en strekte zijn arm uit. Het jongetje pakte de bidon aan en bleef op de weg staan. Overrompeld. Als na de eerste zoen, de eerste teug uit een bierglas.

Wat zo’n onbeduidend plastic flesje kan betekenen. Het jongetje begon te stralen. Voor eeuwig verslingerd aan de wielersport, of in ieder geval aan alles wat Mathieu van der Poel nog ging doen in zijn sportleven.

Naderhand werd gefluisterd dat het idee van het bidonfilmpje en de bijbehorende foto’s – gemaakt door de fanatieke volgers van Tour de Tietema – misschien afgesproken werk was. Het leek mij niet. Maar wat doet het ertoe? Laat fictie toe in de sport, het wordt er alleen maar beter van.

‘It all starts with a dream,’ twitterde Van der Poel later op de avond.

De volgende ochtend stond de renner weer in zijn gewone tricot om te vertellen dat hij uit de Tour de France stapte. Hij ging zich voorbereiden op de Olympische Spelen. Vroeger werd er nog wel eens gemopperd als iemand de drie weken niet wilde volmaken. Bij het stoppen van Van der Poel viel geen onvertogen woord.

De Tour de France vertrok voor een volgende zware bergetappe, zonder de smaakmaker van de eerste week. Onderweg zakte de temperatuur ver onder niveau, het ijskoude regenwater sproeide onophoudelijk over de verkleumde renners. De lol was er even af in het peloton.

En een dag eerder was het voorteken nog zo duidelijk geweest: een zwarte paraplu op het parcours, dan weet je toch genoeg?