Kunnen we samenkomen terwijl we fysiek van elkaar zijn verwijderd, vragen de negen zangers van NKK NXT (het talentenprogramma van het Nederlands Kamerkoor) zich af in BLOOM – A Sequence of Gatherings. De nacht na de eerste voorstelling gingen de clubs weer open, dus de realiteit heeft ze enigszins ingehaald, maar BLOOM mag wel een nieuw schoolvoorbeeld heten van een voorstelling die hybride interessant is: er luistert zowel publiek in de zaal als thuis via een livestream. Live en online kunnen, blijkt, inderdaad samenkomen.
Zoektocht
De gezongen stukken, van William Byrd via Einojuhani Rautavaara en James MacMillan naar de jonge Ragnheiður Erla Björnsdóttir, volgen elkaar wonderwel naadloos op, niet in de laatste plaats door de kunde van Björnsdóttir die met haar vier speciaal voor de voorstelling geschreven stukken duidelijk een verbindend doel had. Beginnend met rauwe keelklanken en boventoonzang (Welk modern koor doet het niet. Niet dat het niet mooi is, maar „een zoektocht naar de toekomst van koormuziek”, zoals het programma zegt, kun je het niet meer noemen) zingt NKK NXT zich a capella langs onbekende maar veilige stukken vol goed in het oor liggende harmonieën. Stukken die tegelijk aan Josquin des Prez’ bekende El Grillo (begin 16de eeuw) als aan het werk van Caroline Shaw (21ste eeuw) doen denken.
/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2021/06/data71806506-c7bd03.jpg)
De zaalluisteraars krijgen natuurlijke zaalakoestiek, extra interessant omdat de zangers regelmatig ieder een andere kant op zingen. Online zul je dat niet horen, omdat elke zanger een eigen microfoontje heeft. Voordeel van online kijken is dan weer dat de camera zich steeds door de telkens anders gepositioneerde zangers heen beweegt, langs hoofden en ruggen, extreem dicht bij waar de klank vandaan komt. Simpel, boeiend en daarmee precies zonder van de zang af te leiden. Wel mis je op den duur misschien een rustpunt. Tijdens het Ave Verum Corpus van Byrd, tegen het einde van het programma, had de camera best even stil mogen staan.