In ‘A Quiet Place 2’ hebben de aliens nog steeds grote oren

John Krasinski scoorde in 2018 een onverwachts grote hit met A Quiet Place, een proeve van geluidloze, post-apocalyptische paranoia. Aliens met grote oren die puur op geluid jagen hebben de mens van de top van de voedselketen gestoten. Dus sluipt de familie Abbott op kousevoeten rond hun boerenhoeve en belooft de zwangerschap van moeder Evelyn (Emily Blunt) tot grote complicaties te leiden.

Dat succes riep – fluisterde? – om een snel vervolg. A Quiet Place 2, al een jaar op de plank, focust na een pakkend begin – aliens richten een massaal bloedbad aan in kleinsteeds Amerika – op de resterende Abbotts: vader sneuvelde al in deel één. Met een huilbaby zijn ze een magneet voor aliens, maar die zijn weer kwetsbaar voor het versterkte, hoogfrequente gepiep uit het gehoorapparaat van dove dochter Regan (Millicent Simmonds). De verbitterde oude vriend Emmett (Cillian Murphy) roeit het gezin bijna uit, maar ontvangt radiosignalen van een eiland vrij van aliens. Als die zender het gepiep gaat uitzenden kan dat de mensheid redden.

Met een ruim budget trekt A Quiet Place 2 de wijde wereld in. Alles draait om kruismontage: Emmett en Regan gaan op expeditie naar het eiland, de resterende Abbotts blijven achter om aliens het hoofd te bieden. Krasinski houdt de suspense er aardig in via auditieve paranoia van sluip en krak, maar rijgt de actiescènes wat mechanisch aaneen en bekommert zich onvoldoende om motivatie. Misantropie hoort bij horror, maar waarom gedraagt zelfs de held Emmett zich als een psychopaat door elke avond vreemdelingen met signalen te lokken en ze vervolgens af te slachten? Bizar gedrag dat vooral wijst op een slecht doordacht script.