Dood Paard op zijn best als het zijsporen inslaat en afwandelt

De speelse introductie van Doctor Faustus van Dood Paard vormt na de lange lockdown een fijn weerzien met het Amsterdamse spelerscollectief. Omstandig leggen de acteurs eerst minutenlang uit wat het publiek straks allemaal niet gaat zien: geen Spider-man, geen Kings of War en geen Phantom of the Opera. En al helemaal geen De Kleine Zeemeermin. Waarna Manja Topper even alle ruimte neemt om dat hele sprookje van a tot z te vertellen, zodat we wel weten waar ze het over heeft.

Eigenlijk is het gezelschap op zijn best als het dit soort zijsporen inslaat en die helemaal afwandelt, en dat is juist wat er aan de rest van hun Doctor Faustus ontbreekt.

Topper en Jorn Heijdenrijk blijven in hun vertaling van Doctor Faustus verder trouw aan de oorspronkelijke tekst, wat modernere formuleringen daargelaten. In de versie van Christopher Marlowe uit ca. 1590 is het klassieke verhaal een combinatie van kolder en christelijk moralisme, waarin het titelpersonage zijn overeenkomst met de duivel verspilt aan het sarren van het kerkelijk, keizerlijk en adellijk gezag. Hoewel God hem aan het eind van het stuk nog een kans geeft tot boetedoening, blijft Faustus volharden in zijn zondaarschap en eindigt hij verdoemd.

Voor een laat-middeleeuwse kijker leverde het vast een lekker ondeugend gevoel op om zowel de macht belachelijk te laten maken als uiteindelijk toch een politiek correcte moraal voorgeschoteld te krijgen, maar zowel de puberale satire als het totale gebrek aan psychologische ontwikkeling maken het stuk voor de hedendaagse kijker nogal taai.

Lees ook: Theatergezelschap Dood Paard verdwijnt door subsidiestop

Puberale satire

De geweldige spelers (naast Topper en Heijdenrijk ook Janneke Remmers en Rosa van Leeuwen) maken in eerste instantie veel goed. Ze vinden voor de pompeuze, declamerende stijl van Marlowe een half-ironische vorm die ze veel ruimte geeft om binnen de individuele scènes uit te pakken. Remmers en van Leeuwen zijn in wisselende rollen steeds opnieuw verrassend; Heijdenrijk en Topper nemen lekker ongegeneerd de ruimte in als de narcistische Faustus en de dan weer onderdanige, dan weer gevaarlijke Mephistopheles.

De eindeloze verbositeit van de personages, het gebrek aan karakterontwikkeling en de willekeurig aandoende opeenvolging van scènes begint echter al snel tegen te staan. De makers bieden geen antwoord op de vraag waarom dit stuk nu zo nodig gespeeld moest worden, buiten het evidente plezier dat ze vinden in hun geestige spel. Vanwege de oppervlakkige bewerking van heeft deze Doctor Faustus weinig te bieden aan toeschouwers die wat meer van theater verlangen dan fijn acteerwerk.