Zeven

De ochtend is nog stil als de man voor me op het terras begint over zijn favoriete schrijver, die in het harnas gestorven is. De vrouw naast hem kapt hem af. Ook háár lievelingsauteur heeft de geest gegeven – De Zeven Zussen, verklaart ze. De man haalt zijn schouders op. „Zeven zussen?”, zegt-ie, en hij schudt zijn hoofd. „Ik moet er niet aan denken. Ik heb er maar één, en daar heb ik m’n handen vol aan.”