Hermien kreeg een hartaanval op het podium, Gert vond doorzingen belangrijker dan meegaan naar het ziekenhuis

Het nieuws over het legendarische zangduo Gert en Hermien had ik de laatste vijftig jaar niet op de voet gevolgd, dus toen ik zag dat er bijna twee uur was ingeruimd voor De Gert en Hermien Story (NTR) leek dat me aan de lange kant. Dat had ik mis. Geplaatst naast de opeenvolging van gebeurtenissen in het leven van de familie Timmerman verbleekt Goede tijden, slechte tijden tot een soort Wachten op Godot.

Vergelijkingen met achtbanen zijn bijna altijd misplaatst, maar toch. Het karretje waar regisseur Hans Heijnen ons woensdagavond in duwde vloog langs een vechtpartij met Willy Alberti, aanhankelijke bejaarden, een aangepaste klarinet, een wand met gouden platen, een sekshoorspel, een belastingaffaire, incest, Job, de Heer (in), handoplegging, de Heer (uit), huiselijk geweld, twee liter sherry vóór een optreden, Playboy, een hartaanval, een scheiding, nierfalen, terugkeer in Jezus’ armen, kinderporno en een dochter die bij het horen van de laatste devote woorden van haar vader concludeert: „Zo gek als een deur.”

Niet zo’n fijne man

Het begint met een concert in 1969. Niet de Beatles, Stones of Kinks staan in het Olympisch Stadion, maar het helderzoete duo Gert en Hermien. In Vak K haken de fans hun armen in elkaar. De ambitieuze Gert Timmerman (1935-2017) heeft dan al een solocarrière achter de rug, met de hit ‘Eerbied voor jouw grijze haren’. Ouderen hadden een foto van hem op de tv staan, iemands zoon had (zegt Gert) na het horen van het lied huilend besloten toch thuis te blijven wonen.

Een geweldige muzikant, maar uit de verhalen van oude vrienden spreekt de behoefte om duidelijk te maken dat Gert niet zo’n fijne man was. Dan zegt iemand dat hij zo goed klarinet kon spelen, maar vult een collega aan dat hij een klepje van het instrument had gezaagd om een bepaalde riedel soepel te kunnen spelen. Wonderlijk is het om te zien hoe Gert het ene na het andere duet met zijn vrouw Hermien zingt, maar altijd in de camera kijkt en nóóit naar Hermien – alsof hij een onontdekt typetje van Kees van Kooten aan het nadoen is.

„We zijn vijfentwintig jaar getrouwd en gelukkig getrouwd”, zegt Gert in een interview. „Lang hè”, valt Hermien (1943-2003) in, alsof ook dit een duet is. Dat geeft een komisch effect, maar het glimlachen vergaat de kijker van De Gert en Hermien Story. „Ik schop je terug in de hooiberg waar ik je uit heb gehaald”, zou Gert hebben gezegd. Het wordt snel erger. Dochter Sandra vertelt dat ze als jong meisje met haar vader mee in bad mocht en hem helemaal moest wassen. Toen ze vijftien was en de met haar gezondheid tobbende Hermien in het ziekenhuis lag, moest Sandra bij haar vader in bed: „Hij heeft zich behoorlijk uitgeleefd op mij.”

Krachtvoer voor de roddelpers

Na een intense religieuze periode die het gezin aan de rand van de financiële afgrond brengt, gaan Gert en Hermien, nu geheel ontkneuterd, het podium op met een houseversie van ‘Alle duiven op de Dam’. Om hen heen fladderen hun voor de gelegenheid diep gedecolleteerde dochters. Playboy belt. „Hermien was meteen enthousiast”, zegt Story-journalist Ben Holthuis. „Ze besloot het meteen, zonder met Sandra en Sheila te overleggen.” Gert zeult nog tijden een tas met Playboys met zich mee. Iedereen moet naar zijn dochters kijken.

Het allengs wrangere huwelijksverhaal eindigt als Hermien in 1997 op het podium een hartaanval krijgt en Gert besluit dat doorzingen belangijker is dan meegaan naar het ziekenhuis. Daarna zijn de gekrenkte echtelieden krachtvoer voor roddelpers en talkshow. Nu zijn Hermien en Gert dood en spreken de overlevenden niet meer met elkaar, zoals dat gaat in families waarin te veel is gebeurd.