Barbara Hannigan viert verjaardag met warmbloedig optreden

Stersopraan en dirigent Barbara Hannigan vierde afgelopen weekend in de NTR ZaterdagMatinee haar vijftigste verjaardag. Het oorspronkelijke plan was dat ze op haar verjaardag zou schitteren in de nieuwe opera Salome van Gerald Barry, maar dat kon in de huidige omstandigheden niet doorgaan. In plaats daarvan leidde Hannigan het orkest Ludwig in Barry’s heerlijk tegendraadse orkeststuk Wiener Blut en muziek van Haydn, Copland en Weill.

Als sopraan triomfeerde Hannigan veelvuldig in de ZaterdagMatinee. Bovendien maakte ze er in 2014 haar Nederlandse dirigeerdebuut, ook toen met Ludwig, waarmee ze al jaren een warme band heeft. Deze week hebben Hannigan en het orkest een derde gezamenlijke cd opgenomen, nadat de eerste twee al bekroond werden, met onder meer een Grammy.

Hannigans geheim, volgens artistiek leider van de Matinee Kees Vlaardingerbroek: ze doet alles wat ze doet met honderd procent inzet en benut haar grote natuurlijke begaafdheid ten volle.

Lees ook: Interview met Barbara Hannigan over haar dubbeltalent

Ook Ludwig, een collectief van topmusici, musiceert vanuit zulke overgave, en zelfs in een leeg Concertgebouw spatte de chemie ervan af. Lastige inzetten of accenten gaf ze secuur aan, maar Hannigan weet heel goed dat Ludwig geen dirigent nodig heeft om het einde van de maat te halen. Zeggingskracht, daar gaat het om. Soms leunde ze achterover om te genieten of stond ze te dansen op de bok.

Toezingen

De uitvoeringen van instrumentale stukken waren sterk, vooral de urgente en ritmisch vitale lezing van Haydns Symfonie nr. 90, met geestig vals einde. Maar echt uitzonderlijk werd het toen Hannigan dirigeerde en zong tegelijk in twee liederen van Kurt Weill, ‘Youkali’ en ‘Lost in the stars’, speciaal voor dit verjaardagsconcertconcert voor haar gearrangeerd door Bill Elliott: verfijnd, warmbloedig en vervoerend.

Aangezien de zaal achter haar leeg was, kon Hannigan het orkest rechtstreeks toezingen. Hun pantomime van wederzijdse bewondering na afloop had meer verdiend dan een soundtrack van daverende stilte.