‘Als ik één plek voor de rest van mijn leven zou kiezen, is dat daar’

‘In 2017 was ik betrokken bij een project rond het helpen van vluchtelingen in Griekenland. Er werd mij toen verteld dat als ik daar iets wilde ondernemen ik contact moest leggen met het diaconaat van de Grieks-orthodoxe kerk. Ik werd uitgenodigd op de heilige berg Athos in Marouda, een kleine kloosternederzetting. Ik was nog nooit bij zoiets geweest.

„Bij aankomst stond monnik Makarios mij op te wachten. Zonder dat ik hem kende, gaf hij me een hele lange knuffel. Pas een week later besefte ik dat dit een keerpunt in mijn leven was, dat ik in die aanvaardende omhelzing iets ontving.

„De dagen erna overnachtte ik in een gastenverblijf bij een boerderijtje met een klein kapelletje. Ik had voor het eerst het gevoel eindelijk thuis te zijn, op die plek en in de omgeving van Makarios. Er heerst daar zo’n rust, ik kan dat niet onder woorden brengen. Als er één plek is waar ik de rest van mijn leven zou moeten blijven, koos ik voor Marouda. Daar zijn is de hemel.

„Ik ben gereformeerd opgevoed, maar op dat moment had ik alle geloof losgelaten. Daar trof ik echter iets dat groter was dan ikzelf. Hoewel ik niet op zoek was, vond ik waar ik behoefte aan had. Ik ben daarna nog vijfmaal in Marouda geweest. Ik zou april vorig jaar weer gaan, maar toen kwam corona.

„Ik ben daar orthodox-christelijk geworden. Iedere schildering, ieder poortje, elke klank bij de gezangen heeft diepere betekenis. Op die schoonheid en dat mysterie ben ik echt verliefd geworden, heel anders dan de kille Nederlandse spiritualiteit. Ik heb daar geleerd dat er geen knip zit tussen het ‘gewone’ en ‘religieuze’ leven, dat is één. Met mijn Hollandse hoofd vroeg ik hoe alles moest en werkte, waarop Makarios me uitlachte. „Wat wij nu doen, is bidden”, zei hij.

„In de diepe verbinding die ik met Makarios heb, voel ik ook dat hogere, grotere dan mijzelf. In het orthodoxe christendom noem je een voorganger ‘vader’, maar ik heb in hem ook een échte vader gevonden. Wat ik het meeste mis, is om gewoon met Makarios met een glas ouzo in de zon het leven te delen of samen door de olijfgaard te wandelen.”

„Soms app ik Makarios en dan stuurt hij een mooie groet of beelden van de ochtendliturgie. Dat is fijn, maar voor die diepere band moet ik gewoon dáár zijn. Het heeft al te lang geduurd dat ik niet ‘thuis’ was.”