Op het virtuele ‘Swipe Island’ draait alles om liefde, hunkering en seks

„Fasten your seatbelts and let’s get ready to mingle!” Met die even opzwepende als holle frase stuurt de digitale host het publiek dat zich op Zoom verzameld heeft, het tropisch eiland op. Daar maken we kennis met Destiny, die in haar zoektocht naar grenzeloze vrije liefde toegang probeert te krijgen tot allerlei spannende plekjes.

Destiny is overigens een avatar, het digitale alter ego van het personage Bow (gespeeld door Kimberly Agyarko), die op een enorm bed in een zuurstokroze kamer achter haar laptop zit. Het tropisch eiland in kwestie heet Swipe Island en is een virtuele omgeving waarin alles draait om liefde, hunkering en seks.

Theatermaker Eva Line de Boer is gefascineerd door de mate waarin de online-wereld het leven daarbuiten beïnvloedt (en andersom). Eerder maakte ze daarover onder meer sterke voorstellingen als Ik voel Amor (2020) en Tutorial: The Art of Living (2017). In haar nieuwste (online) theatercreatie Swipe Island gaat ze een stap verder en heft ze de grens tussen de online en offline wereld definitief op, met alle verwarring en bevrijding van dien.

Lees ook: Lees ook de recensie van ‘Ik voel Amor’

Swipe Island is een mix van live gespeeld theater (gestreamd vanuit de schouwburg in Middelburg), vooraf opgenomen filmscènes en ontmoetingen in een virtuele gamewereld – vaak tegelijkertijd en dwars door elkaar heen. Verwarrend, maar dat is precies waar het De Boer om te doen is: dat we ons voortdurend afvragen wat echt is en wat niet, en dat we dat onderscheid – net als de doorgewinterde gebruikers van Swipe Island – op enig moment loslaten. Zoals we dat in het theater eigenlijk ook gewend zijn.

Discrepantie

Een van de interessantste aspecten aan Swipe Island is de discrepantie tussen de avatars en de gebruikers daarachter. Zo ontmoeten we Sonny, een avatar die is gemodelleerd naar voormalig Temptation Island-deelnemer Sonny Lorenzo maar wordt bestuurd door een jonge vrouw met energydrinkverslaving (Pip Lieke Lucas). Ook blijkt de persoon die op internet schuilgaat achter de naam Linda Kallenburg en in een online-chatgesprek geen blad voor de mond neemt, in werkelijkheid een verlegen jongeman (Meriç Tuna Yildiz) te zijn. Al is het op het moment dat we hem ontmoeten overigens al volstrekt diffuus of we ons in de digitale wereld begeven of daarbuiten.

In een compilatie aan (digitale) ontmoetingen onderzoekt De Boer interessante morele vraagstukken en aannames over identiteit, waarheid en waarachtigheid. De voorstelling volgt qua opbouw de (chaotische) wetten van het internet: er is geen causaliteit, er komt voortdurend (te) veel op je af en de codes waartoe je je moet verhouden veranderen waar je bij staat. Dat laatste resulteert in een radicaal omslagmoment halverwege, waardoor de hele context en alle personages weer in een ander daglicht worden gezet.

Het is jammer dat de personages uiteindelijk te schematisch blijven. Waar De Boer in eerder werk opviel door een voorstelling in te zetten als (obligate) satire, om vervolgens met veel mededogen en gevoel voor de menselijke maat gelaagdheid aan te brengen, zijn de personages in Swipe Island eerst en vooral dienstbaar aan het vormexperiment. De voorstelling is daardoor weliswaar interessant, maar grijpt nergens naar de keel.