‘Een lied voor de maan’ ademt in alles aanstekelijk plezier

„Daar achter je!” Je hoort de kinderen bijna roepen, wanneer de Mol recht in de camera vraagt of wij de Aardworm soms gezien hebben. Maar de zaal is leeg en wat we thuis naar het scherm roepen kan de Mol niet horen. Het is de enige keer dat het gemis van livepubliek echt opvalt bij Mathilde Wantenaars familieopera Een lied voor de maan, die een jaar na de annulering wegens de corona-uitbraak alsnog in première ging tijdens het Opera Forward Festival online. Het is een heerlijke, goed gezongen en gespeelde, prachtig aangeklede voorstelling die je een volle zaal gunt – en vice versa.

De mol (innemend vertolkt door mezzo Vera Fiselier) componeert het lied uit de titel om de maan op te vrolijken: het moet daarboven eenzaam zijn, wat Wantenaar illustreert met een verrukkelijk koortje. Het dierenorkest voert het lied uit („Een doorwrocht gedrocht, maar wel mooi”, oordeelt de dirigerende sprinkhaan), maar de maan blijft sip. De krekel geeft ‘musicologisch compositorisch advies’: „De mol moet een kruis zijn.” Oftewel: het lied klonk te somber, verhoog een paar noten en je hebt majeur. De mol scheert langs een existentiële crisis (moet ze een kruis worden?), maar het werkt en de maan is haar innig dankbaar.

Het verhaal is vintage Toon Tellegen, grappig, licht wrang en onopdringerig wijs, met scherp getroffen karakters. Wantenaar treft de karakters ook scherp: de brallerige kikker met zijn eindeloze uithalen, de pedante sprinkhaan, de nuffige veldmuis die de ‘Koningin van de Nacht’ piept. Wantenaars muziek is helder en toegankelijk, maar nooit voorspelbaar, gekruid met een vleugje latin en een snufje Gershwin. In de repetitiescène heeft ze zich uitgeleefd in geestige citaten: Beethovens Vijfde met een weifelende dissonant, het riff van Roy Orbisons ‘Pretty woman’. Geen wonder dat de maan een lach laat zien: Een lied ademt in alles een aanstekelijk plezier.