Stel we zijn op Mars, hoe dan verder?

Op 20 juli 1969 was Pieter Van Dooren op scoutingkamp. De scouts belden die nacht aan bij huizen waar licht brandde, of ze mee mochten kijken naar de maanlanding. Dat mocht. „Zopas is de wereld veranderd. We weten dat dit moment ons zal bijblijven. De toekomst is begonnen.” En toen? „Vijftig jaar niets.”

En nu is Mars ineens in het vizier. „Na vijf decennia virtuele stilstand, is alles ineens in beweging, en lijkt de ruimte opnieuw een doel voor de mensheid.” Het zijn „de tycoons” die de boel een zwieper hebben gegeven. „Een vergeten menstype”, dat de prijs van ruimtereizen drukt en staten meesleept in de race.

Van Dooren – voormalig wetenschapsredacteur van De Standaard – schreef een vrolijk boek over de nieuwe ruimterace. Hij gaat ervan uit dat de lezer ook zin heeft om naar Mars te gaan, en neemt haar mee langs allerlei nog te beantwoorden vragen. Die zijn immens, maar niets is onmogelijk, is het gevoel dat achterblijft na de laatste bladzijde. Het verhaal is doorspekt met lollige anekdotes en vilein commentaar. Daar moet je zin in hebben. Ondertussen komt er een parade van interessante ruimtevaartfeiten voorbij en schetst Van Dooren soepel het grotere plaatje.

Waarom nu die wil Mars te bereiken? Klimaatverandering. „Investeren in Mars is als een verzekeringspolis afsluiten voor het mensdom.” Al is de mens die uiteindelijk op Mars zal leven, „Homo marsiens”, vermoedelijk wel een andere dan de „aardmens”.

De maan is (opnieuw) de eerste stap. En er zijn nog veel meer stappen te zetten voor we op Mars zijn. Mijnbouw in de ruimte bijvoorbeeld, om ter plaatse ruimteschepen te bouwen of te bevoorraden.

Stel dat het lukt. Wat moeten we daar dan overwinnen? Nog steeds zijn er veel natuurwetenschappelijke vragen – welk voedsel kun je er laten groeien, hoe ga je om met de andere zwaartekracht – maar om tot een samenleving te komen moet je de sociologie en psychologie in. Burgeroorlog is onvermijdelijk. Maar dan. „Er is een sheriff, er zijn verstikkende regeltjes. Voilà, we hebben een bureaucratie. Het ultieme bewijs dat de mens zich definitief op Mars heeft gevestigd.”

Lees ook: For all Mankind, een televisieserie over de vraag: wat als de ruimterace nooit geeïndigd was?