K. Schippers’ speelse geest blijft ongrijpbaar in verrassende podcast

„Ik ben onuitputtelijk nieuwsgierig naar wat voor de hand ligt”, zegt schrijver, dichter en filmmaker K. Schippers (pseudoniem van G. Stigter, 1936) in de podcast Leven volgens K. Schippers. Voor VPRO DOCS interviewde cabaretier Ronald Snijders (1975) hem in januari van dit jaar. Ze kennen elkaar sinds 2009 en „raakten na die eerste ontmoeting niet uitgepraat”, aldus Snijders. Toen hij enige tijd terug hoorde dat Schippers ernstig ziek is, besloot hij tot dit interview.

De aanleiding mag dan een droeve zijn, de audiodocumentaire is dat beslist niet. Met voortvarende vrolijkheid speelt het gesprek zich af bij Schippers thuis aan de Nicolaas Maesstraat in Amsterdam. „Alles is Barbarber”, zegt Schippers in het begin, en hiermee is de toon gezet. Barbarber is de naam van het legendarische ‘Tijdschrift voor teksten’ dat hij in 1958 met J. Bernlef en G. Brands oprichtte. In Barbarber werd het gewone spectaculair, kregen advertenties en het telefoonboek poëtische allure. Maar uiteindelijk blijven Schippers’ speelse geest en zijn blik op de wereld ongrijpbaar, zoals blijkt uit de keren dat hij de interviewer corrigeert. Dat geeft een plezierige spanning.

Lees ook: Mijn lichaam redt het misschien niet, maar ik wel

Neem het boek Een avond in Amsterdam (1971) waarvan Snijders zegt dat het hem „te conceptueel” is. „Helemaal niet”, betoogt Schippers. „Het is de werkelijkheid en de werkelijkheid is nooit conceptueel.” Deze eerste roman van Schippers beschrijft in vele variaties ogenschijnlijk telkens hetzelfde: een man gaat weg van zijn werk, drinkt een biertje, gaat naar huis. Ander fijn meningsverschil: komiek Snijders zoekt naar de pointe van een grap. „Dat moet je juist niet doen”, aldus Schippers. „Je moet de pointe juist een stapje voor zijn.” Snijders noemt hem vervolgens een „net-niet humorist”.

Toeval is eigenlijk het bewijs dat alles zich aan je onttrekt

K. Schippers

De podcast is zo rijk en verrassend dat je hem gerust enkele keren kunt beluisteren. Over het toeval bijvoorbeeld zegt Schippers treffend: „Toeval is eigenlijk het bewijs dat alles zich aan je onttrekt.” Ook Schippers’ ziekte komt ter sprake: „Ik heb een ongeneeslijke vorm van kanker, maar ik merk het niet. Dat maakt het spookachtig.” Schippers besluit met overtuigd optimisme: „Eerst maar eens zien of het waar is, misschien ben ik de enige die overeind blijft. Maar ik ga niet alles verklappen.” Opgewekt gelach.

Het tweeregelige gedicht dat Schippers over zijn ziekte schreef is onthutsend in alle eenvoud: Als ze het me niet hadden verteld/ wist ik niet dat ik het had. Er is een nieuwe poëziebundel in aantocht, over dit onderwerp. Die heet: Je zou me eens moeten zien.