Billie Eilish: ‘Waarom zou ik niet over donkere dingen zingen?’

Even lijkt Billie Eilish een doodnormaal meisje van zeventien in Amerika, met ouders die duizend doden sterven als ze voor het eerst met de auto naar haar vriendje rijdt. Terwijl vader nog eens uitlegt wat ze moet doen als ze de afslag mist, heeft moeder spijt. Ze heeft geen volg-app geïnstalleerd.

Billie Eilish Pirate Baird O’Connell (2001) zuigt haar nieuw verworven vrijheid met volle teugen binnen. Zie haar gaan in Los Angeles, alleen in haar auto – een matzwarte Dodge Challenger, cadeautje van haar platenlabel. Ze is natuurlijk geen doorsnee tiener, deze fonkelnieuwe wereldster die in nadrukkelijk ruime outfits alle sexy stereotypen rondom jonge vrouwelijke performers neerhaalt.

Het is 2019. Billie Eilish’ debuutalbum When We All Fall Asleep, Where Do We Go? staat op nummer 1 in 37 landen en ze heeft net het grote popfestival Coachella betoverd. De kranten staan vol over hoe ze daar de waanzin en nachtangsten in haar hoofd bezong, in met haar broer bedachte even duistere als opwekkende elektropop. Met haar blauwe haar en felle podiumsprongen maakte ze alle verwachtingen waar. Eilish is een sensatie.

Lees het profiel: ‘De koningin van ons tijdperk’

Depressies

Daar is de zangeres zelf niet van overtuigd. In de bijna 2,5 uur durende muziekdocumentaire The World’s a Little Blurry ontmoeten we haar bij shows, op reis of thuis (spelend met haar tarantula). Geregeld is ze in diepe vertwijfeling. Zoals tieners dat zo sterk kunnen voelen is ze bang om „gehaat te worden”. Of dat ze door de mand valt. Maar deze trage, adembenemende film zonder opsmuk onthult ook de dreiging van depressies en zelfmutilatie. Als Eilish moe en overprikkeld is, krijgt ze Tourette-tics. Dan rolt ze met haar ogen en schokt ze met haar hoofd.

Regisseur R.J. Cutler, bekend als producent van de politieke film The War Room (1993) en als regisseur van de tv-serie Nashville, ving het hele zeventiende levensjaar van Eilish (sinds 18 december is ze 19). Hij was de fly on the wall die wachtte op wat er kwam toen haar ouders vol vertrouwen de deur van hun bescheiden huis voor hem openden.

The World’s a Little Blurry kent daardoor veel sleutelmomenten; van hoe ze blokkeert als haar label haar zacht naar het schrijven van een hit duwt, tot hoe ze haar vele Grammy-nominaties ’s morgens onder de dekens in bed beleeft. We zien hoe de wankele, maar mondige stertiener recht blijft lopen dankzij haar familie.

Muzikaal verbond

Fascinerend zijn de inkijkjes in haar creatieve geest. Er zijn nooit genoeg beelden van hoe ze met haar broer Finneas het eerste album opneemt in zijn slaapkamer – zij op het bed met de microfoon en hij aan de computer. Of hoe ze even snel in de toerbus de titelsong van James Bond (‘No Time to Die’) opnemen. Wat een bijzonder muzikaal verbond hebben die twee.

Als Eilish op zelfmoord zinspeelt in ‘Bury a friend’ (letterlijk: „I wanna end me”) vraagt haar moeder verschrikt of ze dit echt wil zingen. „Dat ik het zing maakt dat ik het niet doe”, antwoordt Eilish nuchter. Ze voelt donkere dingen heel sterk, zegt ze later tegen de camera. „Waarom zou ik daar niet over zingen? Als een song precies zegt wat je voelt, is dat fantastisch.”

Alles laat ze zien in deze documentaire. Van de engste dromen in haar dagboek tot de relatie met haar vriendje. Met alle angsten die een mens kan voelen in haar muziek maakt ze bepaald geen mainstream liedjes, maar tieners voelen de authenticiteit van Billie Eilish massaal aan. Hopelijk blijft zij opgewassen tegen de roem.