God laat ons zinken maar niet verdrinken

Het leuke aan de coronacrisis is dat elke partij er de eigen maatschappijvisie in bevestigd ziet. In het geval van de SGP is dat onder andere de gebrokenheid van de schepping: „Het virus maakt ons nederig. Het leven is niet maakbaar”, staat er in het partijprogramma. ‘Maakbaarheid’ is van oudsher een geliefd doelwit van de christelijke partijen. Waar seculiere politici verwoede pogingen doen de schepping naar hun hand te zetten, kijken de collega’s van SGP en ChristenUnie hoofdschuddend toe. Maar, zo blijkt uit een vergelijking van de programma’s, de ene partij schudt haar hoofd net iets harder dan de andere.

In het SGP-programma vormt de onmaakbaarheid van het bestaan de rode draad. Nu we ons door corona realiseren dat niet alles beheersbaar is, moeten we ons vertrouwen stellen in het bevoegd gezag: God. „De Heere onderhoudt en regeert deze wereld, ook in deze onzekere tijden.” Vandaar de titel van het programma: In vertrouwen.

De ChristenUnie lijkt er iets minder van overtuigd dat God in alle opzichten de juiste man op de juiste plek is. Ook deze partij is sceptisch over maakbaarheid, maar voor achterover leunen is geen reden: „Ons leven is niet maakbaar, maar we kunnen er wel samen iets van maken.”

Vooral op klimaatgebied lopen de partijen qua maakbaarheidsgeloof uiteen. Volgens de SGP is het weliswaar niet goed om te „doen alsof er niks aan de hand is en alles vanzelf wel weer beter wordt”, maar de partij waakt ook voor het redderssyndroom: „Zo maakbaar is het allemaal niet, en het klimaat al helemaal niet.” Negentig pagina’s verderop staat het er nogmaals: „Het klimaat is niet maakbaar.” Want: „We moeten onze verantwoordelijkheid nemen, maar wel in de wetenschap dat niet wij alles in de hand hebben en dat we het in goed vertrouwen kunnen overlaten aan de Schepper én Onderhouder van hemel en aarde.” Kortom, zoals het spreekwoord luidt: God laat ons zinken maar niet verdrinken.

Bij de ChristenUnie kijken ze hier anders tegenaan. Niets ten nadele van Gods stuurkunst, maar „de overheid moet het roer in handen nemen om de grote transities op het gebied van klimaatverandering, grondstoffen en natuur vorm te geven”. Uit de 25 pagina’s tellende klimaat- en duurzaamheidsagenda spreekt veel vertrouwen: niet in de Heere, maar in targets. 55 procent minder broeikasgasemissies, 10 procent meer bos, 25 procent meer fietsverkeer in 2030. Opgelet: „Het aandeel van de fiets in ritten tot 7,5 km groeit van 35 procent naar ten minste 45 procent”.

Veel tekst

Toch schuwt ook de SGP de details niet. Neem de verkeersparagraaf, waarin de partij pleit voor investeringen in de aanpak van infrastructuurknelpunten. „Om maar wat te noemen” geeft ze wat voorbeelden van knoop- en knelpunten die onderhoud behoeven, toevallig allemaal gelegen in de bible belt. Het knooppunt A1/A30 bij Barneveld bijvoorbeeld: dat wordt verkeerslichtvrij, als het aan de SGP ligt. De ChristenUnie zwijgt over dit knooppunt.

De maakbaarheidsscepsis ten spijt trekken beide partijen veel tekst uit voor hun programma. Als het om kwantiteit gaat lijkt de SGP, met 168 tegenover 141 pagina’s, de winnaar; bij nadere inspectie blijkt dit aan het grotere lettertype te liggen. De ChristenUnie wint met een voorsprong van ruim 2.000 woorden.