Gabriel Rios’ gedachten waaien van hier naar daar

Het waait in ‘Alma Mía’, de dromerige bewerking van een klassiek salsaliedje op het nieuwe, vijfde album van de in Puerto Rico geboren Belg Gabriel Rios. Alsof zijn gedachten vanuit de Caraïben naar hier waaien, en weer terug.

Rios maakte Flore als ode aan zijn vader, die zijn eigen gedachten aan alzheimer heeft moeten afgeven. De muzikant was om die reden voor een poosje terug in Puerto Rico, waar hij het Spaans van zijn jeugd sprak met zijn familie en vrienden van toen, en er de bijpassende songs hoorde. Hij ontdeed ze van clichés – geen schallend koper – en diepte de melancholie uit. Modern en warm, met schaarse elektronica, af en toe een strijker. Prachtig is zo zijn uitgebeende versie van Facundo Cabrals heimweelied ‘No soy de aqui, ni soy de allá’, net als het plots omklappende ‘Ausencia’. Zijn eigen, zonnige ‘La Torre’ (met de in Venezuela opgegroeide Amerikaan Devendra Banhart) en het mooie, lome ‘Marinera’ sluiten naadloos aan.

Flore is even ongrijpbaar als diepgevoeld, als de herinnering aan een droom.