Zie de rauwe realiteit van abortus onder ogen

Wie probeert het abortusdebat open te breken, stuit vaak op ijzige weerstand en heftige tegenstand. Abortus is hét progressieve taboe. „Abortus is een politiek uiterst beladen onderwerp dat ondergesneeuwd dreigt te raken”, schrijven Jelto Drenth en Peter Leusink (3/2). Daar ben ik het honderd procent mee eens, maar dan wel met een hele andere insteek en uitkomst.

Jaarlijks vinden in Nederland ruim 30.000 abortussen plaats. Ongeveer een op de zeven zwangerschappen wordt beëindigd. Bij een derde gaat het om vrouwen die eerder al een abortus hebben ondergaan. Achter deze kille cijfers gaan niet zelden hartverscheurende verhalen schuil. Drang en dwang door familie of vrienden. Financiële zorgen of relatieproblemen. Schaamte of spijt. Over abortus praten we liever niet.

Toch is er hoop. Volgens onderzoekers aan de Tilburgse universiteit denken jongeren onbevangener over abortus dan hun (groot-)ouders die ver terug in de twintigste eeuw actie voerden. Een bemoedigende trendbreuk. Jongeren realiseren zich dat bij abortus sprake is van ongeboren menselijk leven. De jaarlijkse Week voor het Leven, waarvan de SGP een van initiatiefnemers is, bereikt steeds meer mensen.

Lees ook de visie van schrijfster Marjolein van Heemstra: Een antwoord op het geschreeuw om leven

Grootschalige mediacampagnes

Met crowdfunding zijn honderdduizenden euro’s ingezameld voor grootschalige mediacampagnes via tv, Twitter, Instagram, Facebook en gewoon op straat of aan huis. Jaarlijks lopen duizenden jongeren en ouderen mee met de stille Mars voor het Leven. Zoals gezegd: bemoedigend.

In Den Haag lijkt het soms wel een wedstrijd welke politieke partij het meest pro-abortus is. Maar ik vraag me af: luisteren zij wel écht naar de ervaringen van vrouwen die een abortus overwogen of ondergingen? Vorige maand bezocht ik een hulppost voor onbedoeld zwangere vrouwen. De zorgverleners vertelden me dat huisvesting niet zelden probleem nummer één is. Abortus wegens woningtekort. Ik vind dat schokkend.

Vorig jaar werd voor het eerst in lange tijd de abortuswet geëvalueerd. Het liep uit op een teleurstelling. Het lukte de onderzoekers nauwelijks om zicht te krijgen op de ervaringen van vrouwen die een abortus ondergingen of er juist vanaf zagen. Wie zijn oor goed te luisteren legt, hoort steeds weer verhalen hoe juist de partner of de familie tegen de primaire wens van de vrouw in op abortus aandringt.

De wetsevaluatie bestreek een periode waarin tienduizenden abortussen plaatsvonden. Slechts zes vrouwen waren bereid tot een verdiepend gesprek over wat zij hadden meegemaakt. Het is veelzeggend en schrijnend dat blijkbaar zo weinig vrouwen over hun ervaringen durven spreken.

Lees ook dit interview met Rebecca Gomperts: ‘Nederland is niet zo progressief als het denkt dat het is’

Minstens zo opmerkelijk is dat van de veertien gevraagde abortusklinieken en ziekenhuizen er vijf weigerden mee te werken aan de wetsevaluatie. Klinieken zijn op basis van de subsidieregeling verplicht om aan zo’n evaluatie mee te werken, erkent ook het kabinet. Wat zit hier achter? Ik probeer me voor te stellen wat er zou gebeuren als een willekeurige andere zorgaanbieder eveneens zou laten weten niet mee te werken aan de evaluatie van een uiterst gevoelige wet. De wereld zou te klein zijn geweest.

De SGP komt al decennialang op vóór de beschermwaardigheid van het leven. Dat steeds meer (jonge) mensen meer oog krijgen voor de rauwe realiteit van abortus, is een goede zaak. Het taboe dat ligt op abortus moet doorbroken worden. Het politieke debat hierover dient gevoerd te worden. Het is méér dan tijd dat in de komende kabinetsperiode de abortuswet wordt aangescherpt.