Het was mogelijk de origineelste speech van 2020: er stonden begrotelijke tandheelkundige ingrepen voor de deur, vertelde de winnaar, dus dat prijzengeld van de Piket Kunstprijs voor Dans, 8.000 euro, kwam goed van pas. Met een stralende glimlach poseerde Boston Gallacher (Glasgow, 1996) vervolgens voor het fotomoment tijdens de bescheiden plechtigheid in november. „Nee, nee, geen ijdelheid hoor”, grinnikt de danser en choreograaf aan de telefoon. „Het zijn serieuze problemen die aangepakt moeten worden.”
Originaliteit, creativiteit, liefde voor improvisatie: die termen horen bij de Schotse danser. De eerste pasjes deed hij onder toeziend oog van moeder Joanne Borthwick, die als alleenstaande ouder en balletlerares haar kroost tijdens de les mooi in de gaten kon houden. Dans was een natuurlijk onderdeel van het gezinsleven en theater bood inspirerende expressiemogelijkheden.
„Ik deed aan acrobatiek, tennis en zwemmen, maar zocht naar een vorm van collectieve uitdrukking die een appèl doet op je creativiteit en die om meer draait dan puur fysieke kracht en uithoudingsvermogen. Iets waar mensen in kunnen geloven.” Lachend: „En ik was natuurlijk érg geïnspireerd door Cirque du Soleil, met de slangenmens in zijn leotard.”
Zelf heeft Gallacher ook het flexibele en ongrijpbare van een slangenmens. Met kleine led-lichtjes aan de wimpers of met zwarte contactlenzen in is de verwarring compleet, fascinerend en licht bedwelmend. Dergelijke beelden riepen tijdens de online-streamvoorstellingen Switch Streams associaties op met een stomende rave in het halfduister van een club – al danste Gallacher helemaal alleen, thuis voor de camera.
„Ik ben in Nederland voor het eerst naar een rave gegaan: the best thing ever!”
„Ik ben in Nederland voor het eerst naar een rave gegaan: the best thing ever! Samen verdwijnen in een donkere ruimte, met zo veel mensen individueel en toch samen. Het is net als met zijn allen improviseren in de studio. En dat immersieve, met licht, rook, geluid… Het is ongelooflijk inspirerend.”
Gallacher, die met een uitgesproken androgyn uiterlijk perfect past tussen de paradijsvogels van de clubscene, identificeert zichzelf als non-binaire persoon. Zelfs in de danswereld („een inherente queer space”) is dat nog best een punt. Niet zozeer als het om acceptatie gaat, maar wel omdat veel rollen nadrukkelijk mannelijk of vrouwelijk zijn. „Soms spreken die mij geen van beide als persoon aan. Maar als performer moet je een ander kunnen belichamen. Dat is juist het mooie van het vak. En wij kúnnen dat ook. Ik ben bevoorrecht met mijn uiterlijk: mannelijk genoeg om geloofwaardig te zijn in die rol, maar ook met herkenbaar vrouwelijke kwaliteiten. Dans kan bij de representatie van mensen als ik vooroplopen. Mijn droom is ooit een lhbtqia-dansgezelschap op te richten. ”
In deze periode is die droom, zoals zoveel dromen, hoogst onzeker. Bijna alles is toekomstmuziek, zelfs ‘gewoon’ voor een volle zaal optreden. Eerst dus maar eens naar de tandarts.