We moeten nu een visite- en reisverbod afkondigen

Er is maar één ding erger dan een lockdown en dat is een lockdown die niet goed genoeg werkt. Dat alle schade die nu wordt aangericht, niet genoeg is. Dat het niet genoeg werkt, lijkt me duidelijk. Na een krappe vier weken zitten we ruwweg op hetzelfde besmettingsniveau als voor deze lockdown. Het leven heeft nog te veel zijn loop. Dankzij onze Nederlandse officieuze vierdaagse werkweek kunnen we ook tijdens de sluiting van kinderopvang en scholen verder met de standaardcarrousel van papadag, mamadag, opadag, omadag. Daarnaast heeft iedereen plotseling een essentieel beroep en toegang tot noodopvang, of in ieder geval één van de ouders. Nou goed, misschien niet fulltime maar dan toch op zijn minst één à twee dagen in de week.

Tijdens de tweede lockdown brandt het licht in de kantoortorens, lopen projecten door, blijven e-mails binnenstromen, verwachten opdrachtgevers dat deadlines worden gehaald. En elke dag komt er wel iemand op de koffie. Eén iemand natuurlijk, hooguit twee, keurig binnen de regels, op afstand, met voor de vorm een raampje op een kier.

U gedraagt zich vast en zeker keurig, maar stel dat u de afgelopen 24 tot 48 uur besmettelijk was geweest zonder dat zelf te merken. Hoeveel mensen had u dan aangestoken? Alleen uw partner, uw kinderen? En hoeveel mensen hadden zij ieder op hun beurt weer aangestoken? Is dat meer dan één per persoon, dan zou u momenteel bijdragen aan de verdere verspreiding van het virus.

Ik beken onmiddellijk schuld, ik doe zelf volop mee en zoek de grenzen op in deze lockdown. Naar het lab voor stagebegeleiding, naar mijn werkplek voor deze column, met de kinderen langs bij vriendinnen met hun kinderen. Koffie drinken bij ouders en schoonouders. Ik houd me niet aan de strengere regels waarvan ik overtuigd ben dat we die nodig hebben. Heimelijk hoop ik dat de ander zegt: „Ik spreek liever toch niet af. Ik doe even voorzichtig”. Maar dat gebeurt bijna nooit.

Ondertussen komt er een nieuwe ramp op ons af. Het virus is gemuteerd en slaat nog heftiger om zich heen. We zien onze toekomst aan de overkant van de plas, in Ierland en het Verenigd Koninkrijk, waar code zwart de komende week op steeds meer plekken van kracht wordt. Er zijn te veel mensen die te ziek zijn. De IC’s liggen vol, de Covid-afdelingen liggen vol, de eerste hulp ligt vol en de ambulances staan in de file. Afgelopen dagen waren er soms 700 Covid-patiënten die thuis moesten wachten voordat hun acute zorg kon worden verleend.

Uiteraard hopen we dat het hier anders loopt. Hoop lijkt overigens al een tijd lang onze strategie. We hopen dat Italiaanse toestanden niet bij ons uitbreken. We hopen dat een tweede golf ons niet zal raken. We hopen dat nog een week met ongewijzigd beleid het aantal besmettingen wél ineens op magische wijze zal doen dalen. En ook al is de veel besmettelijkere Britse variant al lang verspreid in Nederland, we hopen van harte dat het hier niet zo heftig zal worden als in Groot-Brittannië.

Het is tijd om te stoppen met hopen. Het is een kwestie van tijd voordat die variant ook hier zal huishouden. Althans, ik kan geen enkele reden bedenken waarom dat niet het geval zou zijn. En mocht het inderdaad zo zijn dat met deze variant kinderen wél serieus besmettelijk zijn, dan is de opvangcarrousel plotseling geen handige oplossing meer maar een glasvezelnetwerk voor virusverspreiding.

Ik denk dat er twee opties zijn: ofwel we handelen voor één keer in deze crisis pro-actief. Het land gaat in een complete, onnederlands strenge lockdown, inclusief visiteverbod, reisverbod en bijbehorende handhaving. Ofwel we wachten het gewoon rustig af. Wie weet blijken onze Nederlandse lichamen dit keer wel heel anders te zijn dan de Britse lichamen en vormen ze minder vruchtbare grond voor deze variant. Wie weet kunnen we sneller vaccineren dan dat de mutant zich verspreidt. Wie weet gedraagt iedereen zich plotseling verstandig.

Denkt u vooral niet dat we bij optie twee die strenge lockdown ontlopen. Die volgt dan gewoon een paar weken later.