Dit is de beste klassieke muziek van 2020

In Circus Charms staan de broers Frank en René Groothof voor het eerst sinds lange tijd weer samen op het podium. De absurdistische variétéshow is een voltreffer: hilarisch, eigenzinnig en ontroerend. Theatermagie schuilt in alles, zelfs in een luciferdoosje. Lekker stekelige muziek uit Russische roaring twenties wervelt van levenslust bij Ensemble SeaSession.

De Salzburger Festspiele gingen wel door deze zomer. Topzangers en toporkest in deze Così die een triomf betekende voor de jonge dirigente Joana Mallwitz en nog jongere sopraan Elsa Dreisig.

Fenomenale Berlioz: onvergetelijk kleurrijk en anders dan anders.

Renaissance-madrigalen theatraal omgevormd tot verklanking van corona-ellende. Online vanaf 8/1.

Uitvoering laat niks te wensen over: zinderend orkestspel, louter straalstemmen.

Na 33 jaar zomaar het laatste concert uit de serie Meesterpianisten dat besproken werd in NRC. Het tweede deel van Beethovens 32ste pianosonate begon Levit zo smekend dat je op je knieën wilde vallen. Nu is het alsof hij zei: „Geniet alsjeblieft, het zou de laatste keer kunnen zijn.”

Ineens was corona geen beperkende factor, maar de aanzet tot iets even briljants als grappigs. Natuurlijk wil je de boerencantate horen, liggend in het stro!

Een bijzonder lichte en lieve versie van Rachmaninovs rijke 3de pianoconcert.

Suk staat niet bij velen op de radar, ook bij mij niet. Een mooie ontdekking op Schiermonnikoog.

Dit werk duurt een uur. Ideale om even weg te dromen.

Claude Vivier was een van de geliefdste componisten van nieuwemuziekicoon Reinbert de Leeuw. Dit concert, kort na De Leeuws dood op 14 februari en door ‘zijn’ Asko|Schönberg, voelde als een eerbetoon. Maar vooral was het een spetterend feest voor de oren, met vier zelden gehoorde Vivier-klassiekers en een sprankelende wereldpremière van Reza Namavar.

Deze ‘film over een opera in quarantaine’ kruipt je onherroepelijk onder de huid. De première werd geschrapt, maar door de beperkingen te omarmen slaagde Frosts rauwe docu-opera tóch.

Steuart Pincombes debuut-cd is een fantastische reis door drie eeuwen cellomuziek.

Gedenkwaardig minifestival werd onsterfelijk als het allerlaatste concert van Reinbert de Leeuw.

Ingetogen uitroepteken achter magistraal oeuvre: Andriessen is ziek en componeert niet meer. Terugluisteren op nporadio4.nl

Dirigent Yannick Nézet-Séguin en het Rotterdams Philharmonisch Orkest zogen het publiek mee in een even tedere als stormachtige vertolking van de opera Die Frau ohne Schatten van Richard Strauss. Waarom had ik niet de maximale vijf ballen toegekend?, wilde een boze Rotterdamse bezoekster weten. Eigenlijk had ze gelijk. Dus bij dezen.

En Bach zag dat het goed was: Liza Ferschtman reisde door het raadselachtige heelal van zijn zes sonates en partita’s voor viool solo.

Het Collectief nam groots afscheid van Reinbert de Leeuw in diens bewerking van Mahlers Das Lied von der Erde.

Dirigent Myung-Whun Chung en het Concertgebouworkest lieten horen dat in Mahler Negen het einde een nieuw begin markeert.

Harpiste Andrea Voets schept een nieuw fascinerend genre: musical journalism.

Hamvraag in coronatijd: kunnen streams tippen aan de ervaring van een live-uitvoering? Pianist Tomoko Mukaiyama ging voorbij aan de vergelijking en benaderde het online format op zijn eigen multimediale merites. Voor Super T: A Live sloeg ze de handen ineen met beeldregisseur Reinier van Brummelen, die zijn uitgekiend lichtconcept naadloos toesneed op de muziek van componist Yannis Kyriakides. Een uitgekiend precisiemechaniek van klank, beeld en cameravoering.

Kort voor zijn overlijden, afgelopen februari, maakte Reinbert de Leeuw met het Brusselse Collectief een cd-opname van zijn ensemblebewerking van Mahlers Das Lied von der Erde. Een aangrijpend document.

Wederom een zinnenprikkelend aanbod van experimentele muziek en geluidskunst.

Hoe een duizend jaar durende compositie de menselijke tijdservaring tart.