Dit zijn de beste series van 2020

Niet de echte Promenade. Wel beter. De aanvankelijk onbegrepen „wandeling langs de promenade van de actualiteit” neemt alle andere televisie op de hak: absurd, creatief, sentimenteel en bij vlagen zeer gemeen. Met grote afstand het verkwikkendste wat het medium in 2020 te bieden had. Waarvan akte.

Schitterende documentairereeks over achtstegroepers, ouders, leerkrachten en bestuurders in ongelijk Amsterdam-Noord. Eerst maakt je hart een vreugdesprongetje, daarna slaat de schrik je om datzelfde hart.

Met groot hart gemaakte reeks van twee lieve televisiejongens die stage lopen op een middelbare school.

IJzersterk drieluik reconstrueert de val van Srebrenica, aan de hand van interviews met Nederlandse militairen.

Omroep reageert creatief op coronacrisis met scherp en informatief programma. Het kan dus wel.

De beste serie die ik in 2020 zag, naast Chernobyl (maar die stamt uit 2019), is nog niet opgepikt door een Nederlandse of Vlaamse tv-zender. Het betreft de in alle opzichten voortreffelijke 12-delige BBC-serie Normal People, naar het gelauwerde boek van Sally Rooney. Hopelijk wordt dat onrecht in 2021 rechtgezet.

Aan het eind van deze fraaie 7-delige serie (spoiler!) verkiest het Amerikaanse schaakgenie Beth de Sovjet-Unie. Dit politieke statement sneeuwde een beetje onder in alle beschouwingen.

Amusante én ontroerende serie (8 afl.) zet vraagtekens bij wat ‘abnormaal’ gedrag is.

Waargebeurde misdaadzaak, met indringende hoofdrol van Martin Freeman als gedreven hoofdinspecteur.

Je krijgt bijna medelijden met ‘the royals’. Bijna.

Vijfdelige filmreeks van Steve McQueen (12 Years a Slave) over de Caribische gemeenschap in Londen in de 1970s en 1980s toont het Britse racisme en het politiegeweld, maar vooral de strijdkracht en schoonheid van de gemeenschap. Eén deel speelt zich volledig af op een huisfeest, met veel lover’s rock en dub.

Duitse krimi over Berlijn in de Goldene Zwanziger is een betoverende mix van duistere politiek, bleke armoede en de kleurrijke vrijheid van het nachtleven in de jaren 1920.

Spin-off Breaking Bad over advocaat in drugswereld New Mexico, groeit langzaam tot grote hoogte.

Verweesd aspergermeisje wordt schaakkampioen. Vormgeversfeest en lange showreel voor cartooneske schoonheid Anya Taylor Joy.

Komst zwarte kunstenaar (Kerry Washington) legt racisme in suburbia bloot. Lijkt op Big Little Lies, ook met Reese Witherspoon.

Michaela Coel (1987) maakte een verbluffende tv-serie die moeilijk in een hokje te stoppen valt. Ja, I May Destroy You gaat over de nasleep van een verkrachting. Maar de Ghanees-Britse Coel stipt veel meer onderwerpen aan. Dat doet ze vanuit verschillende perspectieven, met veel empathie en humor. Geen andere serie kwam in de buurt.

In het vijfde seizoen wist de spin-off van Breaking Bad definitief uit de schaduw van de originele serie te stappen.

Schaken werd niet eerder zo enerverend in beeld gebracht. Prachtige aankleding en een mooie showcase voor hoofdrolspeelster Anya Taylor-Joy.

Internationale drugshandel in een stijlvol jasje. Rauw geweld en sterke karakterstudies.

Grappigste serie in jaren. Luie vampiers worden gevolgd door een cameraploeg.

Frisse en esthetisch verbluffende bildungsserie, met een glansrol voor Anya Taylor-Joy als jong genie dat in de jaren 50 de schaakwereld bestormt. Het mannenbastion maakt het haar lastig maar haar eigen verslavingszucht blijkt de grootste vijand. Danst lichtvoetig langs het diepe seksisme en racisme van die tijd, zonder in karikaturen te vervallen.

Eigenzinnige Star Wars-serie die met elke aflevering zijn vleugels verder uitslaat. Slaagt waar de sequel-trilogie zo jammerlijk faalde door bekende en nieuwe elementen elegant te combineren.

Voorlaatste seizoen van de Breaking Bad-spinoff blijft het origineel overtreffen.

Bovennatuurlijke misdaadhorror-serie door Stephen King over de verwerking van trauma.

Vijfde, voorlaatste seizoen van kosmische scifiserie geeft personages alle ruimte om te groeien.