Cherish Menzo is een theatrale durfal

Doodstil als een paspop staat Cherish Menzo net buiten het kleine podium, haar gezicht anoniem, verborgen achter zwart nylon. Maar haar lichaam letterlijk behangen met identiteiten en betekenissen: een Indiase sluier, doeken met Afrikaanse print, een Arabische tooi enzovoort. Over haar uitgestoken arm ligt een opgevouwen doek, zodat haar roerloze houding ook wel aan een ‘decoratief’ sculptuur van een zwarte bediende doet denken. Onder de vele rokken en doeken is nog net een zwarte Adidasbroek te zien.

Lees dit interview met Cherish Menzo: In ‘Jezebel’ onderzoek ik wat mij triggert

In de soloperformance Sorry, but I feel slightly disidentified die Benjamin Kahn voor haar maakte, nu te zien tijdens het uitgestelde Spring festival, pelt Menzo op de ritmische geluiden van een kabbas (Indiaas schudinstrument) al gauw al die lagen af. Om zich vervolgens gehuld in slip en hemdje in een lange sequentie aan het publiek te tonen dat om de speelvloer heen zit. Menzo draait rond, met golvende heupen, sidderend bekken en voeten die volksdansritmes stampen. De sfeer slaat om naar dreigend als ze in een zwarte hoodie over de grond tijgert om vervolgens weer een wending te nemen als ze zich in een kek korsetje wurmt en, voor het eerst, als een soort popartieste contact maakt met het publiek: „Hey, are you okay?”

Zo zapt Menzo – een fascinerende performer en theatrale durfal – van referentie naar referentie. Ook bijvoorbeeld in tekst, als ze „my fist” opsteekt naar de heersende orde of vervaarlijk brult. Hoe duidelijk ook, Kahn heeft er gelukkig geen vormingstoneel van gemaakt met een voorspelbare boodschap, een genre dat aan een comeback bezig lijkt. Het is aan de toeschouwer om Menzo en haar acties te ‘identificeren’ en zijn eigen gedachten daarbij te vormen. Dat die gedachten naar actuele thema’s als onderdrukking, kolonialisme en Black Lives Matter gaan, ligt voor de hand.

In deze boeiende solo versterken die associaties het geheel en dat is wel eens anders.