Verlangen naar de onbekende ander in ‘Liefdesziek’

Regisseur Charli Chung en auteur Bart van den Donker tonen zich in hun samenwerkingen echte romantici. Hun focus op de Grote Gevoelens voelt in deze tijden van de Grote Meningen licht anachronistisch: hun personages bestaan bijna uitsluitend uit hun driften en verlangens. Vooral in de monologen Bij jou begin ik en Tannine staat de worsteling met (en de overgave aan) het eigen verlangen centraal – en hoewel hun nieuwste Liefdesziek aan de oppervlakte een dialoog lijkt, staat hij toch geheel in de lijn van die twee eerdere werken.

In Liefdesziek spreken twee mannen (of misschien twee stemmen in het hoofd van een man) over hun verlangen om elkaar te ontmoeten. Het bijzondere concept maakt een werkelijke uitwisseling onmogelijk: hoewel de teksten soms rechtstreeks op elkaar reageren overheerst het gevoel van langs elkaar heen praten, beide personages lijken vooral in gesprek met zichzelf. In tijden van sociale isolatie is het verlangen naar contact bijna universeel, en de uitstekende acteurs (Daniel Cornelissen en Jesse Mensah) weten het gevoel van eenzaamheid en verlangen-tegen-de-klippen-op mooi tastbaar te maken.

Opgesloten in eigen verbeelding

Toch blijft Liefdesziek net wat te veel aan de oppervlakte. Dit heeft vooral te maken met de inherente beperkingen van de insteek: de personages worden steeds op zichzelf en hun eigen verbeelding teruggeworpen, ze draaien in cirkels omdat ze nooit echt met de ander worden geconfronteerd. Van den Donker laat zijn personages al hun zielenroerselen drie keer omdraaien, waardoor er voor de acteurs geen subtekst meer overblijft, en voor het publiek nauwelijks geheimen.

De benoemdrift van de personages kan echter ook als de ware inhoudelijke inzet van Liefdesziek worden gezien. Door alles zelf te willen controleren, door alle pieken en dalen van een potentiële ontmoeting al in kaart te brengen, veroorzaken de personages hun eigen isolatie. Zo blijven ze in de Romantiek steken, en lopen ze romantiek mis.