‘Mijn vader’ is intiem houtje-touwtjetheater

Het is misschien wel het innemendste theatertrio van het land: theatercollectief Thomas, Sacha en Jos maakt beeldend verteltheater voor alle leeftijden. Zeven jaar geleden maakten ze voor de Parade een korte festivalversie van Mijn vader, naar het gelijknamige boek van Toon Tellegen uit 1994. De voorstelling speelde in kleine theatertentjes voor een handjevol toeschouwers.

Nu was het tijd voor een lange versie, die zou spelen voor een groot publiek. Dat eerste is in ieder geval gelukt, constateerden ze dit weekend nuchter in Zaal 3 van Het Nationale Theater, waar door de coronamaatregelen nog geen dertig toeschouwers in passen.

Mijn vader gaat over Jozef, een jongetje met een heel bijzondere vader en/of een enorme fantasie. Die vader verkoopt heldendaden en verjaagt de dood. Maar hij kan ook zomaar in tweeën breken en op een dag ineens voorgoed verdwijnen.

Grote poëzie

Bij Thomas van Ouwerkerk, Sacha Muller en Jos Nargy wordt dit vertaald naar ontroerend en intiem houtje-touwtjetheater. Aan de zijkanten van de speelvloer staan lukraak kratten opgestapeld waaruit objecten tevoorschijn komen die ter plekke hele werelden verbeelden.

Ze blazen ballonnen op tot enorme oogkassen, waar met een overheadprojector dromen en verlangens op geprojecteerd worden, wurmen zich in metershoge lucifersdoosjes om het perspectief te kantelen en verjagen spoken van plasticfolie met een bladblazer. Net als in het werk van Tellegen brengt juist die inventieve eenvoud een grote poëzie voort.

Een aantal keer trekken de makers de thematiek naar zichzelf toe. Nargy vertelt bijvoorbeeld dat hij nooit een vader gehad heeft. Van Ouwerkerk is dan weer opgegroeid met twee vaders. Op die momenten ontstijgt de voorstelling het universele, en krijgt het werk een persoonlijk tintje. Dat wordt nu weliswaar aangestipt, maar niet uitgediept, waardoor de voorstelling aan de veilige kant blijft. Je komt er niet achter van welke betekenis de blik en taal van Tellegen op hun eigen levens is.