Recensie

Recensie Auto

Op de Suzuki Swift Sport had ‘geheimtip’ moeten staan

Autotest De Swift Sport valt niet op, maar heeft een onweerstaanbare combinatie van eigenschappen, vindt .
De Suzuki Swift Sport. Foto Merlijn Doomernik
De Suzuki Swift Sport. Foto Merlijn Doomernik

Waar zijn ze gebleven, de betaalbare mini-GTI’s onder de Golf? De Peugeot 106 Rallye of 205 GTI, de Polo GTI, Fiat Uno Turbo, Opel Corsa GSi, Citroën Saxo VTS, Fiesta XR2, de Clio 16V? Of anders wel de hitsige Aziatische onderdeurtjes uit de laatste decennia van de vorige eeuw? De leukste mini-pretmodellen kwamen tenslotte uit Japan. De Daihatsu Charade GTti en de Swift GTI wisten ondanks een schamele 101 pk gespierdere types bij te blijven met de ontembare energie van druistige pubers.

Hun lot werd bezegeld door vier noodlottige ontwikkelingen. De eerste was CO2, de tweede de gentrificatie van de markt voor kleine GTI’s. De Polo GTI, Fiesta ST-3, Peugeot 208 GTI, Opel Corsa OPC en Clio RS werden ook door een dikke BPM-toeslag iets te begrotelijke premium-boyracers met 200 pk of meer, die het Aziatische rebellenproletariaat met overmacht beroofden van hun aura. Vervolgens verdwenen ze op de Fiesta na overigens net zo geruisloos uit de showrooms. Als sportieve twintiger, oorzaak drie, ga je niet meer dan 30 mille uitgeven aan een boytoy. Intussen, oorzaak vier, veegt sinds de opmars van de turbo de sufste kleine hatchback de vloer aan met de dartele kleintjes van weleer. Een beetje 208 of Polo heeft nu meer vermogen. Toch mis ik die oude spuitgasten. Ze waren licht, goedkoop en vurig.

Er is er één over. De Suzuki Swift Sport. Al is er iets met hem gebeurd waar sportmannen niet blij van zullen worden. De viercilinder turbomotor duikelde van 140 naar 129 pk. Anderzijds kreeg hij er 14 pk bij van een mild hybride-systeem dat acceleraties met een kleine elektromotor ondersteunt en rem-energie opslaat in een accu die vitale functies als airco en audio aan de praat houdt. Daarnaast werd hij vijftig kilo zwaarder, maar de importeur bezweert me dat hij even snel is als de vorige. En dat voor nog geen 25.000 euro.

Er is één maar. 129 pk, of rond de 140 met de stroomtoegift, hebben er meer voor dit bedrag. We hebben de hybride Clio. Bij Kia, nog net, een Ceed 1.4 T-GDI. De Opel Corsa en Astra 1.2 Turbo, de laatste zelfs met 145 pk. De Renault Clio TCe 130 of Megane TCe 140. Dacia verkoopt je voor onder de 25 mille zelfs een Dustertje met 150 pk, al is dat natuurlijk geen sportwagen maar een suv.

Het verschil tussen de Swift Sport en zijn powernapgenoten is gewicht. Ook als ‘Smart Hybrid’ weegt hij nog geen duizend kilo. Dat zijn er bij de concurrenten zo 200 ofwel 20 procent meer. Het effect ervaar je het best door te gaan hardlopen met een vijfde van je lichaamsgewicht in een rugzak. Of je een molensteen om je nek hebt hangen. Misschien haal je je tempo wel, maar vraag niet hoe. Werp daarna die rugzak af en loop nog een kilometer zonder. Een totale bevrijding. Daar heb je het, het Swift-gevoel.

Gewichtloos dansante

Het stelt zijn op papier gemiddelde prestaties in een ander licht. Wat is een topsnelheid van 210, een acceleratie van nul naar honderd in 8,1 seconden? Een beetje middenklasser doet het de Suzuki op zijn sloffen na. Maar niet zo, niet met die aanstekelijke gretigheid, dat gewichtloos dansante.

Verder is het een doodgewoon Japannertje. Het dashboard een beetje ouderwets, het multimediasysteem een beetje Mediamarkt, de stikseltjes en logootjes een beetje schreeuwerig. Bestel je voor 1.899 euro het Exclusive Pack, dan staat er Sport in het Japans op kofferklep en dorpels. Ideetje van de importeur, die in Japan wel even de spelling heeft laten controleren. Je kunt niet hebben dat er door een onfortuinlijke fout ‘wij willen porno’ staat, al komt het daar natuurlijk wel op neer.

Zou ik met een ongelimiteerd budget een vermakelijke auto mogen kiezen, dan is er grote kans dat deze het zou winnen van gepatenteerde jongensdromen als een Golf GTI of BMW M2. Dat zijn olifanten in de porseleinkast van het vaderlandse wegennet. Deze is precies op de schaal van het land. Met een verbruik van 1 op 19 is hij verreweg de meest verdedigbare auto in het uitgedunde veld van kleine sprinters. Dit is een auto die niemand ziet en geen vergelijkende test zal winnen, maar in zijn soort een ideale, onweerstaanbare combinatie van eigenschappen vertegenwoordigt. Men had in het Japans ‘Geheimtip’ op dat koetsje moeten zetten.