Haal die pizza’s af, straks weer naar binnen: alles is verrukkelijk

Soms kan het behoorlijk tegen zitten. Neem nou die jongens van Euro Pizza, vijf stoere mannen die vorig jaar zonder noemenswaardig kapitaal in een oude munitiefabriek in Het HEM (Zaandam) Restaurant Europa begonnen. Iedereen was vol lof, collega Joël Broekaert schreef „ze barsten van de ideeën en willen gewoon toffe shit doen”. Toffe shit doen, dan weet je dat je goed zit. Tot Nederland in maart in lockdown ging, de horeca moest sluiten en tot overmaat van ramp het pontje tussen Amsterdam Centraal en Het HEM uit de vaart werd genomen. Europa moest dicht, een droom vervloog als vluchtig parfum. Niet bij de pakken neerzetten, dacht de bende van vijf, ze wilden de leveranciers nog betalen en dus werden er driftig pizza’s gebakken. In een oude auto met op het dak een knettergrote pizzapunt trokken ze door Amsterdam om hun bevroren deep frozen woodfired sourdough pizza’s te slijten.

Geen diepvriespizza’s zoals wij die kennen, karton met een dun laagje tomatenpuree, nee, heerlijke pizza’s van goed zuurdesemdeeg en bijzondere ingrediënten die je niet een, twee, drie verwacht. Het was dan ook een kwestie van tijd tot er een goede locatie kwam voor dit avontuur – sinds einde zomer zitten de vijf in een oude garage die ze ombouwden tot een zwart-wit strak, industrieel loft met Revolt stoelen waar je behalve pizza’s ook heerlijke (voor-)gerechten en desserts kunt bestellen. En, niet onbelangrijk, waar fijne natuurwijnen worden geschonken.

Hadden we al vette pech gezegd? Woensdag, een dag na de persconferentie van de MP, moest de deur dicht, juist nu Amsterdammers de weg naar EuroPizza gevonden hadden. Een paar dagen daarvoor hadden wij er in twee uur tijd – er was toen al een tijdslot – zo lekker gegeten dat we overwogen er een dagelijkse bestelling van te maken.

Dat begon met toast met rauwe poon met mierikswortel, boleet met eidooier en knolselderij en savooiekool met palingboter en oestercrème, drie gerechten van nu met stuk voor stuk een hartigheid om nooit meer te vergeten. We namen er wat brood bij, goed brood van de Goudfazant, en daar zat dan weer smeuïge boerenboter gerold in poeder van kool bij, zo lekker. En terwijl David Bowie en Iggy Pop hun levenslust uit de boxen knalden, konden wij alleen maar verzuchten dat het leven nooit meer zo goed werd. Wisten wij veel.

Bij wijze van hoofdgerecht namen we op advies van de bediening, goed geïnformeerd over zowel spijs als wijn en keurig getooid met een zwart mondkapje, samen één pizza: ‘Nduja met worst (16,-). Een pizza van luchtig deeg met uitgesmeerde varkensworst, mozzarella, snijbiet en honing. Een allesbehalve cliché-pizza en grappige bijkomstigheid is dat de zoetigheid van de honing toch verzachting gaf, want pittig is-ie zeker.

Inmiddels dronken we Gamay uit de Loire en Dolcetto uit de Piemonte en besloten we overmoedig voor de klok van acht uur nog twee desserts te nemen. Gewoon omdat we nieuwsgierig waren naar gortijs, dat met een krokante soes en hazelnootpraliné kwam en vijgenbladijs waar appel en crème suisse bij zat. Alles was verrukkelijk, qua smaak zowel vertrouwd als uitdagend.

Misschien naïef, we dachten niet aan morgen, laat staan aan de persconferentie van drie dagen daarna. Maar ook toen bleven de mannen niet hangen in klagen: Euro Pizza gaat per vandaag hun diepvriespizza’s leveren aan bevriende winkels in de stad én je kunt ze afhalen bij hun zaak. De ‘Nduja, de Margeritho met scamorza (gerookte kaas) en miso (13,-) of andere succesnummers.

Als we iemand een glansrijke heropening gunnen, dan zijn het deze vijf musketiers wel. Haal die pizza’s af en stap zo gauw het weer mag naar binnen om te ervaren hoe creatief een diner rond en met pizza’s kan zijn.

Recensent en journalist Petra Possel test wekelijks een restaurant in en om Amsterdam.

Lees ook: Een top-20 van de favoriete restaurants van Petra Possel in Amsterdam