Een Franse ezel als therapeut

Ze is egoïstisch, irritant en aandachtsgeil, maar de hoofdpersoon in de Franse komedie van Caroline Vignal is ook aandoenlijk. Basisschoollerares Antoinette heeft een affaire met de vader van een van haar leerlingen. Als hij op wandelvakantie gaat met zijn vrouw en dochter, beslist ze als ‘verrassing’ ook richting het Nationaal park Cevennen te trekken. Laure Calamy maakt Antoinette tot een wanhopige ‘Manic Pixie Dream Girl’ op leeftijd. Wat in een andere situatie schattig zou overkomen, wordt bij haar tenenkrommend. Zo laat ze tijdens een ouderconcert haar leerlingen melodramatisch de liefde bezingen terwijl ze zelf in avondjurk op het podium staat.

Diepgravend is het niet, maar de film is onderhoudender dan de gemiddelde romkom. Vooral omdat Calamy erg geestig speelt, bijvoorbeeld tijdens het gestuntel met de koppige ezel Patrick. Die moet de bagage uit Antoinettes roze koffer vervoeren. Gaandeweg ontstaat er een therapeutische band tussen haar en het beest. Franse humor werkt soms niet buiten de landsgrenzen wegens te theatraal, hier past het goed omdat het groteske acteerwerk ook wat voelt als geestige zelfspot.

Vignal brengt de natuur in de regio mooi in beeld en weet treffend de sfeer te vatten op Franse langeafstandswandelpaden. Meer ervaren wandelaars gniffelen en roddelen er gretig over onvoorbereide nieuwkomers en hun fouten. Maar er is ook kameraderie, als is het maar omdat al dat wandelen zonder types als Antoinette wat saai zou zijn. Minder geslaagd is hoe het ene na het andere relatietype aan bod komt, van seksloze huwelijken tot mysterieuze figuren die Antoinette uit het niets lijken te zoenen. Het is allemaal nogal clichématig en de passiviteit van de hoofdfiguur bij momenten zelfs archaïsch.